Over pleintjes, politiemacht en ongewenst onkruid

Beste overtreder,

Gisteren zag ik u, in volle glorie tijdens uw overtreedpraktijken, op televisie bij SBS6’ Overtreders. U was dronken en u zou natuurlijk moeten weten dat u dan niet zomaar, midden op een uitgaansplein, op de grond mag gaan zitten. Dat de politieagenten u hierover aanspraken is dus niet meer dan logisch, zou ik u willen zeggen. Ze waren nog wel zo duidelijk: “U mag hier niet op de grond zitten.”

Maar u wilde niet luisteren. Sterker nog, binnen een half uur na de eerste waarschuwing zat u weer midden op het plein. En u deed er nog een schepje bovenop: bij het naderen van de agenten ging u liggen op het plein, líggen! Dat was de druppel voor de inmiddels zes man en vrouw sterke politiemacht. Zomaar midden op straat gaan liggen, het is een grof schandaal. De politiedame merkte dan ook op: “Hier heb ik toch geen zin in!”

Uiteindelijk hadden ze zes politiemensen en twee agenten te paard nodig om u van de straat op te pikken en in een arrestantenbus te zetten. U verweerde u niet en waarom ook? U had toch slechts op de grond gezeten? En och, u was te dronken. De voice-over van het televisieprogramma onderstreepte dat nog even: “De man is opgepakt wegens openbare dronkenschap en moet een nachtje in de cel doorbrengen.” “Oh,” dacht ik, “is hij opgepakt wegens dronkenschap? Ik dacht omdat hij op de grond zat, dat zeiden ze toch steeds? Hmm, ik zal wel niet hebben opgelet.”

Deze man deed mee aan een zwaai-protest; schandalig!

Uw collega overtreder was al minstens zo schandalig. Hij was in het centrum op een feestje bij iemand thuis. Tijdens dat feestje werd er flink herrie geschopt, zodat de politie werd ingeschakeld. Deze sommeerde alle aanwezigen om direct het pand te verlaten, zodat de ruzie gesust kon worden. Uw collega overtreder kwam er buiten achter dat hij nog iets in het appartement had achtergelaten. Het zal wel zoiets als een telefoon of een portemonnee geweest zijn. Hij wilde in ieder geval graag nog even naar binnen om het te pakken. Maar de politie was toch al duidelijk geweest: hij mocht niet meer naar binnen, PUNT. Hij werd zelfs verzocht het plein te verlaten en te vertrekken. Dat wilde hij niet, hij wilde in de buurt van zijn “eigendom” blijven. Stom natuurlijk. Toen hij de politieagent confronteerde dat deze waarschijnlijk hetzelfde zou hebben gedaan, werd het de agent te veel. Wat dacht uw collega overtreder wel? Ook hij werd door meerdere agenten in een arrestantenbus gezet voor een nachtje cel. Het is mij nog steeds niet helemaal duidelijk waarom, maar hij bleef er uiterst kalm en rustig onder. Toch wel knap.

Beste overtreder, begrijpt u dan niet dat de politie zich veel te druk moet maken om mensen zoals u? Dat als u door agenten gevraagd wordt om ergens anders te gaan zitten dat ze daar dan mee bedoelen dat ze geen zin hebben om u te arresteren wegens openbare dronkenschap? Dan zouden ze namelijk het hele plein moeten inladen. U had dus maar beter gewoon weggelopen, omdat het zoveel logischer is om ergens anders openbaar dronken te zijn. Dat ze u dan zeggen dat u niet op de grond mag gaan zitten is slechts een vage manier van uitdrukken, zodat ze het later altijd nog anders kunnen uitleggen.

En uw collega kon toch ook wel begrijpen dat hij zou worden gearresteerd omdat hij niet weg wilde lopen van het plein?

Waarde agenten uit het programma Overtreders,

Kunt u hier ook tegen optreden?

Jullie hebben je weer kranig geweerd hoor, in het programma gisteravond. Het was niet de eerste keer dat ik er naar keek en ik ben iedere keer weer verbijsterd hoe een scherp oog u heeft voor overtredingen van belang. Ik zou u willen vragen vannacht bij mijn tuin te posten om iedere buurkat die zich op mijn erf waagt, en ieder ongewenst onkruid direct rechtsomkeert te sommeren. Ik waarschuw u, het zijn hardnekkige overtreders. Misschien moet u maar met z’n vieren komen.

Beste politiemensen,

Laat ik het zelf toch maar even helder en zonder vreemde omwegen of er-omheen-praterij aan u vragen: vindt u zich nu heel flink en belangrijk omdat u juist déze mensen die avond in de cel heeft gestopt? Waren juist déze mensen zo gevaarlijk voor de samenleving dat ze beter van de straat gehaald moesten worden? Met man en macht, en paard en mountainbike? En was het nu echt zo belangrijk daar een filmploeg bij te halen om aan heel Nederland te kunnen laten zien hoe goed u optreedt tegen ‘ernstige overtreders’? En dat ze niet aldoor naar u luisterden beaam ik, maar luisterde u ook steeds goed naar de ‘overtreders’?

Ik dank u.

Gegroet,

Een nog altijd verbijsterde burger (die in haar studententijd echt wel eens dronken op een pleintje heeft gezeten, oeps...).

Laatste publicatie en nieuws

Omdat ik bezig ben met het zoeken naar ander werk in tekstschrijven, lees je hier tijdelijk wat minder blogs van mij. Maar als er weer meer ruimte in mijn agenda komt, dan zul je meer van mij lezen, dat beloof ik!

En natuurlijk zal ik je laten weten wanneer ik een nieuwe baan heb.

Lees ondertussen mijn laatste blog op Love2BeMama.com  http://love2bemama.com/ontspannen-kinderen/

Nieuwe blog op Love2bemama

Op Love2bemama.com is vandaag mijn nieuwe blog verschenen.

Je  leest hem ook op: http://judithl2bm.blogspot.com/

We made it! En nu klaar!

"Uit de oude doos" - 24 juli 2009


Drie maanden, dat was mijn doel. Maar, in mijn achterhoofd dat het bij nummer 1 maar drie weken heeft geduurd en dat ik toen nóg te lang had doorgeploeterd, ging ik er stiekem van uit dat het maar één week zou duren...

De flesvoeding en de Avent startersset waren dus al lang, gesterriliseerd en al, in huis. Ja, mensen, het gaat over borstvoeding. Een heikel onderwerp. De media gooien je bijna dood met hyper-succes-stories van juichende en vrolijke vrouwen die hun kroost de borst geven. Prangende, recht vooruit staande tieten kijken je aan en vrolijke kindjes van tussen 6 maanden en 2 jaar, blakend van gezondheid, staren in de camera.
Iedere reclame voor flesvoeding, begint met: "nu ik mijn kindje niet langer de borst geef", of "nu ik weer ga werken en geen borstvoeding meer ga geven," oftewel: dat moet je dus wél eerst doen. Het is zelfs zo, dat producenten van flesvoeding geen reclame mogen maken voor voeding nummer 1, voor kindjes van 0 tot 6 maanden en dat winkels flesvoeding nummer 1 niet in de aanbieding mogen zetten.

De borstvoedingslobby geeft iedere vrouw die gevoelig is voor de druk van dit soort propaganda, het gevoel te falen als zij geen borstvoeding gaat geven, en al helemaal als de borstvoeding mislukt.

Zo ook ik, bij mijn eerste kind. Wat voelde ik me tekortschieten, dat ik, na drie weken ploeteren en pijn lijden, er de brui aan gaf. Waarom zag ik er niet uit als die vrolijke, mooie vrouwen met al net zo vrolijke en gezonde kindjes uit de bladen? En daarom heb ik nog zo lang mogelijk gewacht met stoppen (ja, ik meldde zelfs iedereen dat ik het een maand had volgehouden, liegbeest).

Eenmaal aan de flesvoeding werd ik weer een beetje mens. De pijn verdween, maar vooral: mijn kind was tevreden, dus minder gehuil... Ik nam me dus voor om bij mijn tweede kind niet te lang te wachten met de overstap, als het meteen al weer niet goed ging.

Nummer 2 was een feit, de eerste keer aanleggen ook. Wat een feest! Als een natuurtalent vond ze mijn tepel en begon gretig te zuigen. En alsof het zo bedoeld was (oh ja, dat is ook zo) begon de productie van mijn voeding al snel overuren te draaien. Tepelkloofjes werden in de kiem gesmoord en de stuwing was goed te hebben, omdat mijn kleine meid zo gulzig was. Kortom, het liep!

Weken aan een stuk gaf ik online adviezen aan andere vrouwen die nog wat worstelden met hun voeding. Ik voelde me zo fantastisch. Ik hoorde bij die vrouwen uit de bladen. Ik voedde overal waar ik maar was, had zelfs een handig borstvoedings t-shirt, om discreet in het openbaar te kunnen voeden.

En mijn meisje werd groter en groter. Merkbaar vrolijk, zoog mijn kleine trots alle goede en gezonde voedingstoffen op. En mama leek wel slagroom te maken, want het kleinste kledingmaatje was binnen no-time terug de kast in.
Zo gezond als ze eruit zag, zo moe ging mama er uit zien. Al die goede stoffen en vitaminen leken rechtstreeks naar dochterlief te gaan en mama trok aan het kortste eind. Ik kromp. Letterlijk in kilo's, maar dat vond ik niet zo erg. Maar ook figuurlijk. In het begin putte ik nog energie uit dat mooie gezichtje, dat zo prachtig omhoog keek, als ze bij me dronk en aan het gevoel 'erbij te horen'.

Maar aan die energie heeft een mens niet genoeg. Ik werd verdrietiger, maar vooral MOE! Per 1 september zou mijn dochter naar de opvang gaan en dan wilde ik afgebouwd zijn. Op 1 augustus zou ik starten met afbouwen.

Ik heb het niet gehaald. Nog 2 dagen heb ik tegen mezelf gezegd: ach, nog anderhalve week en dan is het 1 augustus. Maar toen dacht ik ineens weer aan mijn voornemen niet te lang door te ploeteren. En ik betrapte me zelf erop: ik doe het weer. Ik wil zo lang mogelijk borstvoeding geven, 'omdat dat zo hoort, omdat het beter is en omdat je dan kunt zeggen: "ik heb RUIM drie maanden borstvoeding gegeven."

Idioot! Anderhalve week met tegenzin en op van vermoeidheid... En ineens werd ik helder. Het was vrijdag 24 juli. Exact dertien weken daarvoor, was mijn kleine meid geboren. Drie maanden, dat was toch mijn doel? Wat een mooi moment om te stoppen met afbouwen. Maar vooral: omdat ik het wil! Het is genoeg.

Mijn kleine meid gaat vanaf nu groot en gezond worden op flesvoeding. Net als haar grote broer. En wat heeeeeeerlijk om te zien hoe gulzig mijn kleine meid in de ogen van papa kijkt, als ze uit de 'plastic boobie' mag drinken. En hoe verliefd papa terugkijkt. Eindelijk kan hij ook voeding geven. Eindelijk is er dát contact. Wauw!

Mijn borsten prangen alles behalve vooruit, maar ze hebben dan ook een flinke klus geklaard. Ach ja, ander voordeel is er nu wel: ik hoef straks geen voedingsbeha's meer aan, maar kan me gewoon weer gaan hijsen in sexy, kanten niemendalletjes, strapless gevallen of zelfs helemaal geen. Want: straks kunnen de pads de vuilnisbak in. Geen angst meer voor lekplekken, geen zorgvuldig gekozen shirts, omdat je anders die stomme lekpads zou zien zitten.

Ik ben er klaar mee. Halleluja!

Over sfeer, sparen en volgzaamheid

Beste supermarkt-marketeer,

De tijd van Kerstmis is nog maar net voorbij, of de Pasen is al weer aangebroken. Voor u, als sfeer- en belevingsmaker, weer een hele klus om al die ideeën, al die recepten, levensmiddelen, producten en aankleding te bedenken en uit te voeren. Waar uw baan aanvankelijk vooral de merkbeleving en de decembermaand omvatte, daar mag u nu het gehele jaar door aan de slag om werkelijk bij iedere gebeurtenis die Nederland bezighoudt, ideeën uit uw mouw te schudden.

U heeft het er maar druk mee. Als het aan u lag, hield u het natuurlijk ook gewoon bij de reclames en de sfeer in de winkel. Misschien vindt u die hele december-heisa zelfs al te veel, maar ja, u kunt moeilijk níet mee doen. En nu moet u dus ook al uitpakken met winterpret (geen sneeuw gezien...), Oud&Nieuw, carnaval, de start van de lente, Pasen, Koninginnedag (oranje!), Pinksteren (u verzint vast iets), de start van het zomerseizoen (dit jaar zelf mét voetbal!), in augustus al weer de pepernoten, herfst-guurheid, Halloween én Sint-Maarten en Sint-Nicolaas. En dan vergeet ik nog al die tussendooracties, van sparen voor kortingen in pretparken, tot sparen voor glazen, knuffels, voetbalplaatjes, knikkers en natuurlijk de ‘massaal-inslaan-weken’.

Ik beken, ook ik laat me wel eens verleiden tot het sparen van punten of de aankoop van levensmiddelen en producten waarvan ú bedacht heeft dat ík echt niet zonder kan. En daarom heb ook ik dit afgelopen Paasweekend gegeten aan een tafel, bekleed met paaskleed, paasservetjes en bij ieder bord een prullerig nestje met kuikentjes. Ook ik had natuurlijk wat chocolade-eieren in huis voor de kids en er gingen bij het ontbijt broodjes in de oven. Maar ik heb me kunnen inhouden voor wat betreft de brunch, de borrel, de maaltijd en de snacks. Sterker nog, ik doe daar gewoon niet aan mee. Ik trek niet mijn beste goed aan en heb geen paastakken in huis. We zoeken wel eieren in de tuin, maar daar houdt voor ons het hele paasvieren wel op.



In Limburg zijn dit zelfs carnavalseieren



Tsja, need I say more?

Beste supermarkt-marketeer, kunt u mij uitleggen waarom wij met Pasen massaal aan de hardgekookte, bontgekleurde (die ik kennelijk niet meer zelf mag verven), dan wel chocolade eieren moeten? En waar komt die paashaas eigenlijk vandaan en wat voegt hij, behalve veel chocoladeplezier, toe? Wie heeft besloten dat tiramisu een hip paastoetje is en verse vruchtensappen niet mogen ontbreken aan de paastafel? Wat houdt Pasen eigenlijk in?

Ik benijd u niet hoor. Voor heel Nederland keer op keer moeten bedenken wat het nodig heeft, wat het wil en waar het niet onder uit kan. U heeft geluk dat veel mensen volgzame consumenten zijn die niet voor elkaar onder willen doen. En dat maakt u meteen weer belangrijk, want doordat de klanten het toch wel kopen, wil uw baas dat u steeds meer, groter, duurder en gekker verzint. Dus ach, dan doet u het maar weer, toch?

Nou, beste supermarkt-marketeer, voor mij hoeft u het niet meer te doen. Ik blijf met Kerst en Pasen en al die andere dagen gewoon lekker mezelf. Ik zoek de gezelligheid en de zingeving in mijn eigen gezin, en niet in úw concept. Maar daarin ben ik waarschijnlijk gewoon geen gemiddelde Nederlander. Ik hou van Holland, maar niet van de doen-wat-iedereen-doet-mentaliteit. En waar blijft trouwens in deze dagen de doe-maar-gewoon-mentaliteit? Ik begrijp het soms niet meer.

Succes met al uw ideeën voor de rest van dit jaar, beste supermarkt-marketeer.

Groeten van de ongemiddelde Nederlander

En ze zag, dat het goed was....

Mijn intens gevoelige leventje kent hoge pieken en diepe dalen. Die wisselen elkaar ook intens en snel af, soms binnen één dag een paar keer. Maar ach, dat ben ik gewend en zolang er afwisseling is, is er niets aan de hand. Gelukkig komt daar dan regelmatig, maar heel kort, een middelmaatje tussen. Nét lang genoeg om weer even alles in perspectief te zien en bij te tanken.

Soms blijft een piek heel lang aanhouden. Daar kan ik goed mee leven. Helaas duik ik echter soms ook in zo'n diep dal, dat ik het gevoel heb daar nooit meer uit te komen. Dan komen er monsters uit het verleden onder het bed vandaan. Angstig en vermoeid worstel ik me dan door de dagen heen, ik pieker me suf en ik ben dan vaak blij als de dag weer voorbij is. Ik functioneer wel, maar niet van harte. Zulke perioden duren meestal een paar dagen.





Het leven na een dal is meestal weer een hoge piek. Zo ook gisteren. Ik had op voorhand al een goed gevoel en dat nam ik mee naar een sollicitatiegesprek. Ik kreeg meteen de werkopdracht en voelde me 'on top of the world!' Zoonlief nam onverwachts een vriendinnetje mee te spelen en ik vond het helemaal goed. Normaal heb ik wel even nodig om me aan te passen aan dergelijke, onverwachte dingen. Maar nu niet. De hele dag nog, bleef ik in die hogere sferen en ik wentelde me in gelukzaligheid. Ik kookte uitgebreider, reageerde luchtig op hobbels en genoot van alles en iedereen om me heen. Ik word dan ook best druk en actief en kan dan moeilijk stilzitten. Op zo'n dag gaat vaak door me heen: "En ze zag, dat het goed was..."

En vandaag is dan weer een middelmaatje, althans, tot nu. Een gewone, soepele dag zonder al te veel hobbels of overmatige blijdschap. Gezellig, koffie erbij en lekker dreutelen. "Dit hebben de meeste mensen altijd", denk ik dan. Ik gun mezelf nu dus weer even de tijd om mijn gevoelens van de dagen hiervoor in perspectief te zetten. Bijvoorbeeld door te schrijven.
Vanmiddag haal ik de kinderen weer van school en hun stemming bepaalt de rest van de dag. Kan ik in de middelmaat blijven hangen? Wordt het een piekje? Of eindig ik in een dalletje? Ach, het wisselt gewoon vaak af en daar leer je mee leven.

Zolang ik me realiseer dat ik na een piek weer naar beneden val, maar dat ik ook altijd zelf weer uit mijn dal kan klimmen, vind ik het prima zo. Het probleem is vaak dat andere mensen mij moeilijk kunnen volgen. Was ik gisteren nog zo vrolijk, vanmiddag kan mijn man weer een heel ander mens treffen. En nu is hij dat inmiddels ook gewend, dus hij ziet het aan en wacht af. Maar er zijn ook mensen bij die vinden dat ik er iets aan moet doen. Dat ik misschien medicatie nodig heb om wat constanter te worden. Ritalin is al eens hardop uitgesproken.

Ach, ik mankeer niets, ik leef gewoon heel intens en ik weet niet beter. Ik ben druk bezig om de monsters onder mijn bed te bestrijden, want in het verleden ben ik ook niet altijd begrepen en dat heeft sporen nagelaten. Maar ik weet wie ik ben en hoe mooi dat is. Wie dat wil zien, ziet dat toch wel. Ik ben blij met mijn hoogsensitieve zelf!

En ik zie, dat het goed is... 

Time management is zeg maar echt niet mijn ding...

En daar zit ik dan. Het eerste wat ik doe, zoals iedere dag, is mijn laptop openen en aanzetten. Ik zet vervolgens de Senseo aan, want zonder koffie gaat het niet. De eerste echte dag dat ik vanuit huis mag gaan werken. Spannend zeg. Maar ook heel gewoon. Ik zit op mijn eigen bank en ik typ...

Ah, de Senseo is opgewarmd. Behoedzaam kies ik één van mijn bonte koffiekopjes uit. Dit neemt heel nauw. Hoe staat mijn hoofd? In welke flow zit ik? Welke kleur hoort daarbij? Het wordt de blauwe, met het vogeltje. Lekker vrolijk. Ik druk op het knopje voor één kopje en daar pruttelt mijn machine al. Dat vertrouwde geluid en de bijbehorende geur die vrijkomt: hemels!

Met mijn koffie neem ik weer plaats op de bank. Waar begin ik vandaag? Administratie? Hmmm. Social media? Altijd gezellig, maar stiekem ook zo tijdrovend. Voor ik het weet is het dan dadelijk 12 uur en heb ik alleen nog maar genetwerkt. Wel belangrijk natuurlijk, maar nee, toch eerst iets anders. Webwinkel aanpakken dan maar. Ik open de beheersomgeving en ga aan de slag. Nieuwe teksten, nieuwe artikelen, nieuwe foto's. En ja, nu die dan in de winkel staan, moeten die toch wel op Facebook en Twitter. Dat is belangrijke marketing!

En voor ik het weet is het weer 11 uur... Hmm, dat thuiswerken is zo makkelijk nog niet. Maar vanaf volgende week ga ik het heel anders aanpakken. Ik ga werken met mijn agenda. Ik plan gewoon alle klussen in die ik wil doen en die werk ik stuk voor stuk af. Geen afleidingen, gewoon gestructureerd aan de slag gaan. En als het klaar is, is er tijd voor leuke dingen. Als ik dan ook tussendoor mijn huishouden inplan, dan heb ik dat ook nog erbij gedaan. Nou, opgelost.!Ik wist wel dat het makkelijk was.

Tenminste, zo klinkt het. Maar waarom zijn al mijn pogingen tot time-management en structuur aanbrengen in het verleden dan zo hopeloos mislukt? Waarom kan ik mijn concentratie nooit goed bij één opdracht houden. Waarom reageer ik op iedere prikkel die voorbij komt en vergeet ik alle  goede voornemens van de dag? Waarom kan ik niet wat anderen zo ogenschijnlijk makkelijk afgaat?

Dit wordt toch moeilijker dan ik dacht. Ja, van huis uit werken geeft veel voordelen: eigen tijd indelen, werken combineren met zorg en huishouden, werken aan mijn eigen passie. Maar je moet er wel een hoop discipline voor opbrengen. En dat is nu eenmaal niet mijn sterkste punt.

Maar het zal me lukken. Ik wil dit zo graag. Ik heb nu een dikke maand de tijd gekregen om mijn eigen schrijverscarrière en mijn eigen webwinkel professioneel aan te pakken. En dat ga ik dus ook doen. Stap voor stap, al lopen die stappen soms gewoon een beetje door elkaar. Ik ben geen lijstjesafwerker, ik ben een impulsieve, creatieve geest die moet werken op ingevingen. Want al zat ik zojuist toch weer 2 uur op social media, ik heb er wel een sollicitatie mee gedaan, een afspraak gemaakt en mijn webwinkel gepromoot. Nu moet ik alsnog die administratie aanpakken, maar dat leg ik me dan, na dit schrijven, toch maar even op. Ach, uit ervaring weet ik dat het zo klaar is en dat het ook enorm opgeruimd voelt. Makkie dus!

Ik ga mezelf niet in een keurslijf of in een bepaald stramien duwen. Ik ga met de 'flow', ik creëer, reageer en fantaseer. En wie weet, misschien inspireer ik ook! Het is in ieder geval 'mijn ding'. Ik zet mezelf nog maar even een bakkie en ga dan aan die administratie. En, oh ja, aankleden en opfrissen doen we daarna wel.

Over kerkblaadjes, respect en lentebloemen

Geachte kerkblaadjesbezorger,

In tijden van economische onzekerheid, het aanstaande einde van de wereld en uw zichtbaar afnemende gezondheid, is het heel begrijpelijk dat u houvast zoekt en vindt in religie. U bent niet meer de jongste en bezoekt waarschijnlijk al decennia lang de kerk, misschien zelfs meerdere keren per week. Ik heb daar veel respect voor. En dat u zich nog extra actief maakt om het woord van uw Heer te verspreiden door de kerkblaadjes in uw wijk te bezorgen is echt bewonderenswaardig. Dat u hierbij zo vol ambitie zit dat u mijn NEE-NEE sticker al zeven jaar stelselmatig negeert heb ik inmiddels op de koop toe genomen. Ik lach erom, en ach, u bent nu eenmaal fanatiek en wie weet lees ik het toch eens een keer, toch?

Vandaag had u wellicht de lente in uw bol. Of u was de draad gewoon even kwijt door die verwarrende zomertijd. Of was het omdat uw ronde er bijna op zat en dacht u vast aan de koffie met het koekje dat dadelijk voor u zou zijn? Hoe dan ook; bij het naderen van mijn brievenbus zag u daar ineens uw 'Verlossing'. Als in een roes, schreide u in een rechte lijn, zonder omwegen, naar de brievenbus om uw laatste blaadje kwijt te kunnen. En voor u het wist zat u achter uw welverdiende kopje koffie. Ik zag het gebeuren en ben er nog perplex door.

Waarschijnlijk vraagt u zich nu - de koffie is al op - nog steeds af hoe u ineens zo snel thuis was. Nou, waarde kerkblaadjesbezorger, laat mij u daaruit dan verlossen. Dat Jezus over water kon lopen was natuurlijk een wonder en nog handig ook, want hij liet geen voetsporen na. U echter, deed dat wel, toen u in een rechte lijn, zonder blikken of blozen, dwars door mijn voortuin liep, totaal blind voor de oprit die daar toch al jaren ligt.

Echt, ik begrijp dat het lopen u steeds moeilijker afgaat en dat de juiste weg vier extra meters van u vraagt. En ik heb respect voor uw inzet, toewijding en uw moeite. Maar uw geestelijk voorbeeld heeft u volgens mij toch echt geleerd om respect te tonen voor andermans bezittingen en voor al wat groeit en bloeit? Kunt u de volgende keer dan een beetje respect opbrengen voor mijn tuinafscheiding en voor mijn opbloeiende lenteperkjes?

Ik dank u vriendelijk!

Hoogachtend,


Die mevrouw van nummer 4, ja, die met die NEE-NEE sticker

Lalalala, het is lente!

"Lalalalaaaaaaaaaaaa 't wordt LENTE, lalalalaaaaaaaaaaa 't wordt LENTE! Bloemen bloeien overal verspreid....."

Bron: arendlandman.nl

En verder ken ik het lentelied van Nils Holgerson niet meer, maar mijn zusje en ik zongen dit regelmatig, toen we klein waren. En ieder jaar weer voel ik mij bij de eerste lentedagen als een wilde gans, zingend in de lucht!







Bron: natuur-liefhebbers.nl

Maar het is toch ook heerlijk? Lentebollen staan vrolijk in bloei: narcissen, krokussen, hyacinten, tulpen en de blauwe druifjes doen hard hun best in mijn tuin, in openbare ruimten, in (midden) bermen. En de oplettende kijker heeft al hier en daar bloesem in de bomen gesignaleerd.

De zon staat vroeg op en gaat laat naar bed. Deze hele dag is het aangenaam en zonnig.
Kinderen spelen weer hele dagen buiten. In de speeltuin is het ongekend druk, picknickkleedjes en -manden worden meegesleept. Kinderen mogen zelfs weer op hun blote voeten in het zand spelen. En de stoepen staan weer vol met prachtige krijttekeningen en hinkelbaantjes.

Wat hebben we het gemist, de afgelopen maanden.

Helaas brengt de nieuwe lente ook flinke problemen met zich mee. 's Morgens is het nog tamelijk fris, dus zonder jas kun je niet op de fiets. De zomerjassen van de kids passen niet meer, vind ik, en die van mij is teveel 2011. Korte mouwen zijn al heel sportief, maar de lange mouwen zijn eigenlijk meer wintercollectie. En dan schoenen: open schoenen doen we natuurlijk nog niet aan, maar laarsjes met bontrand slaan ook de plank volledig mis. En heel lastig: ik ben mijn zonnebril kwijt, en in de auto is dat knap gevaarlijk hoor!

Kortom: die overgangsperiode brengt mij iedere ochtend heel wat moeilijkheden. Daar moet hoog nodig wat aan gedaan worden. Er zijn vast andere oplossingen voor te vinden, maar ik vind eigenlijk dat de enig juiste aanpak voor dit probleem is: shoppen!

Goh, en laat ik dat nu net helemaaaaaaaaaaal niet vervelend vinden? Dus, terwijl manlief zich over de tuin ontfermt, ga ik vanmiddag op pad voor nieuwe kleding, jassen, schoenen én zonnebrillen. En als we dan toch bezig zijn; maandag heb ik een afspraak met de kapper gemaakt. Bij een nieuwe look hoort een nieuwe coupe, toch?

Zie, die Johan Cruijff sprak wijze woorden: ieder nadeel heb z'n voordeel. En zo zie ik het ook!

Leve de lente! Lalalalalaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Ik leef gewoon heel intens

Tiktaktiktak...

Vandaag voel ik me een wandelende tijdbom. De spanningen zaten er al een poosje, maar vandaag kan echt alles mij doen ontploffen, voel ik.

...tiktaktiktaktiktaktiktak...

Waarom zoveel spanning? Morgen neem ik afscheid op mijn werk. Ik neem nog geen afscheid ván het werk, want ik krijg nog een poosje de tijd om mij te oriënteren op andere werkzaamheden. Maar van de collega's neem ik afscheid. Ruim zes jaar heb ik met veel plezier met ze gewerkt, maar het werk gaat niet meer, helaas...

...tiktaktiktaktiktak...

Het is niet zo dat het helemaal niet meer gaat, het is echter zo dat ik, na tien jaar hart en ziel in het onderwijs, heb moeten constateren dat het lesgeven mij soms letterlijk ziek maakt. Het holt me uit, ik ben soms helemaal leeg. En ja, mede door de steeds verhoogde werkdruk, maar in mijn geval vooral door een mooie, maar in het onderwijs niet altijd handige eigenschap. Ik ben hoogsensitief.

...tiktaktiktak...

Ik weet dat je in de huidige tijd jezelf nogal wat op de hals haalt als je met deze termen gaat smijten. Nu ja, ik heb het voorzichtig gebracht, dus ik heb de term hier netjes gedeponeerd, vind ik. Maar ik stoor me er toch wel aan dat hoogsensitief vaak meteen wordt weggewoven met: "Dat is toch geen officiële diagnose, daar gelooft toch niet iedereen in?" Klopt! Niet iederéén gelooft dat het echt bestaat. Net zoals veel mensen sceptisch zijn over zogenaamde nieuwetijdskinderen. Liever plakt men een bewezen etiket, en geeft men bewezen medicatie.

...tiktak...

In het hele proces van ziektewet en arbo-arts ben ik al tegen verschillende vormen van onbegrip aangelopen. Mijn arbo-arts heeft het zelfs al eens aangedurfd om mij Ritalin aan te bevelen, om eens wat rustiger in mijn hoofd te worden. Gelukkig begrijpen andere mensen het steeds meer en ik krijg dus nu de kans om netjes af te vloeien naar andere werkzaamheden. Dat gaat ook niet zonder slag of stoot, want ik word geacht toch ook nog regelmatig klussen te doen voor mijn huidige werkgever en daardoor voel ik me behoorlijk verstrikt.

...tik...

Hoogsensitief is wat het woord zegt: hoog of zeer gevoelig. Ben ik daarmee een huilebalk? Soms wel, maar niet omdat ik nergens tegen kan. Ik beleef alles gewoon zeer intens en kan daardoor erg geraakt worden door dingen. Door mooie dingen, zoals foto's, beelden, teksten, muziek, geuren en sferen. Maar helaas word ik net zo diep geraakt door lelijkheid en narigheid. Ik word echt intens somber in grote steden met veel beton en nieuwbouw, ik raak van slag door pesterijen, ook als ik er helemaal niet bij betrokken ben. Lawaai, fel licht en stank komen heel diep aan en een negatieve sfeer neem ik moeiteloos over. En ik kan niet filteren, dus ieder geluid, iedere voorbijganger, ieder zuchtje wind; ik neem het op.

...

Dit hoeft helemaal geen grote problemen op te leveren, zolang ik mezelf in acht neem en weet waar mijn gevoelens door beïnvloed worden. Maar in het onderwijs ging het gewoon niet meer. Vijfentwintig jongeren die bij binnenkomst al een hele sfeer meebrengen, door elkaar praten, voorbijgangers op de gang, zoemende mobieltjes, lesstof die uitgelegd moet worden: ik hield het allemaal niet meer bij. En het vervelende is, dat ik het zo leuk werk vind. Heerlijk om met jongeren te werken! Om ze iets bij te brengen, die blik op dat gezicht als ze het eindelijk doorkrijgen, het bedankje voor de fijne lessen, de inhoud van de lessen...

...tiktak...

Ik denk er maar gewoon even niet aan. Morgen wordt al moeilijk genoeg. Maar ik zie het tegelijkertijd als kans. Als hoogsensitief persoon bezit ik genoeg kwaliteit om ander werk heel goed aan te kunnen. Ik kan bijvoorbeeld goed schrijven en geniet daar ook echt van. En het allermooiste: ik heb nu kennis en ervaring om mijn hoogsensitieve kind(eren) wél de juiste begeleiding te geven. Zij stellen zich ook niet aan, zij (be)leven gewoon heel intens. En dat is heerlijk!

Hé, is die tijdbom nu afgeslagen? Fijn toch, dat even van je afschrijven zoveel voor je kan doen. Ben echter bang dat ie morgen weer op scherp staat...

Hé, hoe gaat het? Of WhatsApp…? Of eh *tweet*…?

bron: kaartje2go.nl

Ik moet het eerlijk bekennen, ik hou het niet meer helemaal bij. Wat is in en wat is totaal uit? En wat zijn de nieuwste snufjes op het gebied van telefonie, tablets en televisie kijken? Het zal me worst wezen, eigenlijk.

Vanmorgen hoorde ik op de radio een commercial van één of andere mobiele aanbieder, waarin ze letterlijk vroegen: “Wie belt er nou nog, tegenwoordig?” Je kon daar een abonnement afsluiten met alleen nog maar WhatsApp en sms’en, tenminste, als ik het goed onthouden heb. Ik vraag me dan altijd direct af of mensen daar echt behoefte aan hebben: telefonie er uit gooien en alleen nog maar communiceren via een app.

Nu moet ik er meteen bij zeggen dat ik WhatsApp nog nooit heb geprobeerd en dat ik dus totaal niet weet hoe het werkt. Ik ben waarschijnlijk ook één van de laatsten die nog nooit Wordfeud of Draw something heeft gespeeld. Ik ben er eigenlijk al heel trots op dat ik überhaupt weet dat het bestaat. Maar om eerlijk te zijn: ik voel totaal geen behoefte om het te doen. Ik heb zelfs geen enkele app op mijn telefoon geïnstalleerd en ik zou niet eens weten hoe dat moet. Het is al heel wat dat ik internet op mijn mobiel heb. En als ik wil weten wat voor weer het wordt, dan kijk ik ’s avonds het journaal of ik check even teletekst, op de TV. Waar ik uit eten wil en hoe ik daar kom bepaal ik ruim van tevoren, ik bel naar het restaurant en zoek zelf even uit hoe ik er kom. Wat me daar overigens dan weer enorm irriteert, dat zijn die mensen die tijdens het eten ook nog hun mobieltje op tafel, naast hun bestek leggen. En nog berichten gaan typen ook!

Misschien ben ik wel veel te negatief over al die nieuwe mogelijkheden. Maar misschien ben ik ook wel gewoon veel te ouderwets? Ik ben iemand die in een discussie een pleidooi zal houden voor face-to-face communicatie, iemand die het niet begrijpt waarom we liever op minuscule toetsjes of touchscreens met elkaar communiceren dan gezellig aan de koffie. Ik geef toe, ik heb een Twitter-account en een Facebook-pagina, en ja, daarop ben ik best actief. Maar dat komt vooral omdat ik graag schrijf. Maar als ik wil weten hoe het met iemand gaat, dan bel ik. En als ik merk dat ik geen zin heb om te bellen, dan concludeer ik dat ik gewoon even geen behoefte heb aan contact.

Sms’en, WhatsAppen, tweeten: je doet het eigenlijk zo even tussendoor en je hebt weer aandacht besteed aan de ander. Maar is dat echt zo, of is het schijncommunicatie? Kun je er je schuldgevoel over een tekort aan direct contact mee wegwuiven? Óf, is het echt de communicatie van de toekomst en zal ik er vroeg of laat toch echt in mee moeten? Vinden mijn kinderen – die overigens nog geen spelcomputers hebben en er gelukkig ook nog niet naar vragen – dit later de normaalste zaak van de wereld? Of keren we uiteindelijk toch weer terug naar het papieren kaartje voor een verjaardag en een brief in een envelop voor je vrienden aan de andere kant van het land? Wie zal het me zeggen?

Ik koester op dit moment in ieder geval nog mijn mobieltje, dat ik puur heb uitgezocht op uiterlijk en niet op mogelijkheden. Ik ben er trots op dat mijn beste vriendin en ik elkaar gewoon nog uren bellen of lange e-mails schrijven als we elkaar iets te vertellen hebben. We appen niet, we facebooken en tweeten niet met elkaar, maar we bellen en schrijven. Lange verhalen dus, en niet beperkt tot 140 tekens. Heerlijk spelen met taal en beeldspraak. Echte zinnen schrijven. Misschien moet je het gewoon weer eens proberen! Dan beloof ik dat ik zal kijken of mijn volgende mobiel wat smarter kan…

bron: schooltv.nl

En weer breekt een nieuwe fase aan....

Een blog "uit de oude doos":  juli 2011

Vanaf het prille begin van mijn leven als moeder, ben ik voortdurend in beweging:huiltje sussen, Pamper verschonen, flesje opwarmen, kusje op een geschaafde knie, billen vegen, schoenveters strikken.... Die schaarse momenten die ik dan even voor mezelf heb, bijvoorbeeld als ik achter mijn laptopje zit om een blog te schrijven, valt het me in: aaaarrrrggghhhh, het leven van die bengels vliegt voorbij. Babykleertjes en rompers behoren in huize Juud al enige tijd tot het verleden, fruit en groentehapjes maak ik al dik een jaar niet meer en tijdens het winkelen lopen mijn helden het hele dorp door: de buggy’s vangen stof in de garage...

Ik herinner me nog levendig de geboorte van Siem; over enkele weken wordt de kleine grote man al weer 4 jaar. Ja, VIER! En dat betekent weer een nieuwe fase: die van de basisschool. Gelukkig gaat die fase wel stapsgewijs en begonnen de voorbereidingen al toen de kleine man 2,5 jaar was. We kregen namelijk een uitnodiging om Siem in te schrijven voor een school en toen is deze docent-mama zich meteen driftig gaan storten op websites, schoolgidsen en andere informatiebronnen. Ik regelde een gesprek op school om uiteindelijk, goed beslagen ten ijs, met het inschrijfformulier op de datum van inschrijving, die belangrijke stap te zetten. De keuze was gemaakt, we konden weer even achterover leunen. Dat dachten wij dan, want slechts enkele maanden later werd meneer 3 en realiseerde hij zich heel goed dat ‘als hij 4 was’ dat hij dan naar de basisschool gaat. Jaja, dachten wij nog, dat duurt nog wel even hoor...

En dat klopte, wat duurt dat dan nog lang! Als in dat jaar zo langzamerhand alle vriendjes op het kinderdagverblijf één voor één al naar de basisschool gaan, meneer toch langzaam al wat wil leren lezen en schrijven en hij echt het groepje vriendjes van jaren aan het ontgroeien is, dan duurt het wachten lang. Voor Siem, maar ook voor mama...

Toch is dat jaar heel belangrijk. Het deed me namelijk ook beseffen dat het voor wat betreft mijn oudste telg echt voorbij gaat zijn met het ‘kleine mannetjesgevoel’. Mijn kleine vent gaat namelijk écht een grote jongen worden. En als mama is het best wel even slikken je dat te beseffen. Althans, dat vind ik. Ik ben echt enorm trots op hoe hij zich heeft ontwikkeld en ik merk echt dat hij meer dan toe is aan deze volgende stap. Maar wat is het snel gegaan zeg. Alle mama’s van baby’s die vaak horen: nou, geniet er maar van, want het gaat zo snel... Het is waar!

Maar goed, het volgende stapje in de voorbereiding is inmiddels ook gezet: wennen op school. Vorige week was het zo ver; ’s middags mocht hij twee uurtjes in de klas van juffrouw Ans komen kijken. Hij was er zo zenuwachtig voor, dat hij bijna geen boterham door zijn keel kreeg. En Femke ging meteen diezelfde middag wennen op de nieuwe locatie van het KDV, want die is in hetzelfde gebouw gevestigd, dus zij gaat in augustus ook een stap maken.

Daar stonden we dan, op het schoolplein. Eerst brachten we Femke weg en toen liepen we binnendoor naar het klaslokaal van juf Ans. Siem was meteen op zijn gemak en na het kringgesprek moesten alle mama’s en papa’s de klas uit. Meneer zwaaide niet eens meer, hij was al helemaal opgegaan in de bezigheden. En toen stond mama, totaal ontheemd, buiten. En wat doe ik dan.....

...ik geef toe: shoppen! Dus anderhalf uur later was ik twee jurkjes, een shirtje, een paar schoenen en de volledige serie Shopaholic (hoe toepasselijk) rijker, en kon ik nog net even mijn spulletjes thuis brengen, om daarna weer snel naar school te fietsen. Toen de deuren opengingen, moest ik mijn tranen echt wegslikken. Wat heerlijk om die kleine vent zo lachend en enthousiast naar buiten te zien rennen. Hij had het fantastisch gehad. Trots als ik was, nam ik hem mee naar de ijssalon voor een overheerlijk ijs. En hij kreeg ook nog een nieuwe Cars-auto en voor Femke kochten we een ‘Hello Kitty’, omdat we natuurlijk op voorhand trots waren op haar wenmiddagje. Weer even later konden we ook haar ophalen en wat ik eigenlijk wel dacht: ook zij had het heel fijn gehad.

Ik hoef me dus geen zorgen meer te maken. Vanaf 22 augustus breekt de nieuwe fase echt aan, en ze gaan het heel fijn vinden. En mama ook hoor. Maar eerst zullen er toch nog menig traantjes vloeien: op de laatste KDV-dag (ook voor Fem, dus afscheid nemen van de locatie), op Siems vierde verjaardag, op het wenochtendje op de buitenschoolse, op het feestje van Siems vierde verjaardag (want op de echte dag zijn we op vakantie) en als we écht afscheid nemen van alle lieve leidsters (want die zijn op vakantie op de laatste KDV-dag...). En dan weer op de eerste schooldag, als de papa’s en mama’s weer de klas uit moeten. Gelukkig heb ik de eerste drie dagen zelf nog vrij, zodat ik in alle rust aan deze nieuwe fase kan wennen. Voor Siem echter, kan het niet snel genoeg 22 augustus worden....

Inmiddels hebben we dochterlief, nu bijna 3, ook aangemeld op school en de hele riedel begint inderdaad weer. "Nu ben ik nog 2, maar bijna 3 en als ik 4 ben, mag ik naar Siem zijn school!" Inderdaad, maar het zal nog een lang jaar worden, ben ik bang.... Ach, ik ben geoefend!

Autorijden met peuters...Leuk ?!?

Een blog "uit de oude doos"...

Nieuwe auto wordt ingewijd... en hoe?!

Na twee gezellige dagen in het noorden, was het weer tijd om huiswaarts, naar Limburg te gaan. Het was 29 graden, maar airco in mijn nieuwe Alto, dus zeer goed te doen.

Natuurlijk besluit ik te vertrekken op het moment dat zoonlief normaal gesproken zijn slaapje gaat doen, zodat hij die in de auto kan doen. Werkte op de heenweg ook super! En dochterlief? Die slaapt altijd in de maxicosi, dus dat komt wel goed.

En jawel, ik was nog niet bij Amsterdam of de kids waren vertrokken. Helaas hoorde ik op de radio dat de A2 (weeeeeeeeeer) vast stond vanwege een ongeluk. Aangezien stilstaan in de hitte (ondanks airco) voor mij geen optie was, besloot ik de A12 op te gaan en ietsje om te rijden. Daar waren immers geen files gemeld. 
Maar ja, natuurlijk kwamen die zodra ik de A12 op draaide. En door het stilstaan werd zoonlief wakker en was hij direct behoorlijk uit zijn hum. Toen we weer konden rijden, ben ik maar op een parkeerplaatsje gestopt om hem even wat drinken te geven en een koekje. Kon hij ook meteen even rondrennen. Zo, mama had alles voor elkaar. Picknickkleedje erbij en na 20 minuutjes konden we weer fris en monter in de auto.

Daar was zoonlief het echter niet mee eens. Hij was na 2 minuten al weer helemaal over de rooie, want vond gewoon zijn draai niet en kon niet meer stilzitten. Hij moest en zou er weer uit. Echter, met nog ruim 150 km voor de boeg was mama toch niet van plan bij ieder kikje te stoppen, dus reed ze nog even door. Voor heel korte duur, want daar doemde hij weer op: de file.

Mijn zoon was inmiddels zo overstuur, dat hij continu óf hoestte, óf huilde en hij had zijn zusje inmiddels aangestoken. Met 2 blèrende kids op de achterbank, rijen auto's voor mijn neus en geen afslag in de wijde omtrek begon mams langzamerhand een nervous breakdown te krijgen. Maar daarvoor heeft zij een super-remedie: beste vriendin bellen!

Helaas, die kon echt niet helpen, want geen tijd... Ik kreeg het advies op de vluchtstrook even wat te drinken aan te bieden om zoonlief rustig te krijgen. Zo gezegd zo gedaan, maar niets hielp. Sterker nog: mijn kleine man dacht dat ie eruit mocht, en toen dat niet het geval was, werd meneer nóg pissiger. Slaan, schoppen, huilen, hoesten én overgeven...

Uit pure wanhoop heb ik toen mijn man gebeld. Die verstond me niet eens door het lawaai heen. Weer op de vluchtstrook gestopt, Mijn zoon een beetje schoongeveegd, naar de enigszins rustgevende woorden van mijn man geluisterd en advies gevraagd. En toen ik die niet kreeg (en
ja, wat voor advies moet je op zo'n moment ook geven?) brak ook mama. Gedrieën stonden we daar, auto open, de geur van kots, zweet en tranen, die mama nu ook rijkelijk liet vloeien.

Gelukkig werkt een mamabrein op zo’n moment ook snel weer ontnuchterend en ik besefte dat ik eigenlijk illegaal en gevaarlijk stond daar. Toch maar weer ingestapt dus en met mijn nieuwe kots-Alto in de file aangesloten. Hup, daar kwam weer een golfje braaksel. Zelfs de stem van grote held papa op de luidspreker, deed de kleine man niet kalmeren.

Toen we dan eindelijk weer een beetje in beweging kwamen (dochterlief had zichzelf inmiddels in slaap gekrijst, althans, dat hoopte ik, want de MC staat achter mijn stoel en ik kan haar dan totaal niet zien...) zag ik de langverwachte afslag. Het maakte me niet uit waar die naar toe ging, als ik maar van die stomme snelweg af kon. Het bleek Arnhem-centrum. Yes! Daar ken ik de weg en weet ik een Van der Valkje. Daar naartoe gereden.

Zoonlief uit de autostoel gaf de broodnodige rust. Mijn man (ja, nog steeds aan de lijn) maar opgehangen, spullen bij elkaar gezocht en met twee tassen om schouder, peuter op arm en MC mét kind in andere hand naar binnen gelopen. Ik in typische ik-ben-mama-en-rij-vandaag-met-twee-kids-op-stikhete-dag-in-de-auto-zo'n-250km-outfit, zoon in zijn kotspakje en dochter in broderie romper (ondergoed dus). Was daar zojuist een sjieke lunch begonnen met allemaal (knappe) mannen in pak. Hmmm, help!

Schaamte toch maar weggewoven en doorgelopen naar het invalidentoilet. Daar immers was alle ruimte om iedereen een plekje te geven, zelf even te plassen, zoonlief te verschonen en gewoon even tot mezelf te komen.

Eenmaal tot mezelf, besloot ik lang genoeg te wachten, zodat de kleine man weer met goede moed de reis kon aanvangen. Kopje koffie dus maar, en extra koekjes voor mijn manntje. Eén hapje echter, deed hem weer overgeven. Over zijn laatste schone goed én over de leren bank in de hotellobby. Het interesseerde me eigenlijk geen ene **** meer. Met inmiddels mijn dochter aan mijn borst heb ik het voorval gemeld en ik ben er lekker voor gaan zitten toen een mannelijke schoonmaker het goedje ging opruimen. Zo, nu even niets!

Na de voeding van de kleine meid, en na zijn laatste golfje, was zoonlief weer zijn vrolijke oude zelf. Nog even met hem naar de speeltuin geweest, dochterlief weer in auto gehesen, toch maar een laatste plasje, dus zoonlief maar weer mee naar binnen. Eenmaal in dat toilet, ontglipte mij een windje, waarop mijn ventje luidkeels en vol enthousiasme riep: Mama poepie! En dat 10 keer in de herhaal...

Ach, veel imago had ik niet meer over daar, dus wat boeide het nog. Zonder enige schaamte opende ik de deur, liep met opgeheven hoofd door de lobby naar buiten. Deze mama heeft het maar mooi gefixt! Zoonlief is weer vrolijk en we kunnen verder!

Gelukkig vond meneer de rest van de route best interessant, door Arnhem en Nijmegen heen. Ik heb wel alle registers open moeten trekken om hem bij de les te houden: "Kijk, een bimbam (kerk), nu is het lampje rood, dus moet mama weer stoppen, kijk en bij groen rijdt mama weer, oh je zus moet een beetje huilen, maar dat is niet zo erg hoor," etc, enzovoorts en meer van dat.

Eenmaal op de A73 viel meneer in slaap. Oef! En toen begon het noodweer bij Venray. Als ik een boot had, kon ik varend naar huis. Dat regengekletter werd dochterlief even teveel, dus die zette een keel op. Ik bang dat haar broer wakker zou worden, maar ja, wat kon ik doen? Hopen maar. Gelukkig bleef die slapen en werd madam uiteindelijk ook weer stil.

Met een gangetje van 60 per uur, de ruitenwissers van de Alto op standje idioot en de mistlamp aan (ja, ik heb mijn nieuwe auto écht mogen inrijden) bereikte ik de A67 naar Eindhoven. Toen brak de zon weer door en werd meneertje wakker. Hij zette meteen zijn jammergezicht weer op. Het kon me niets meer schelen. Nog 15 minuten en we zouden thuis zijn. Kennelijk bedaarde hem dat ook en rustig zijn we thuis gekomen. Vijf en een half uur na vertrek uit Noord-Holland, stinkend, moe en hongerig. Mijn man had gekookt en we konden meteen aan tafel.

Zoonlief at en kletste alsof er niets was gebeurd. En hij ging naar bed alsof er niets was gebeurd. Dochterlief heeft nog vier keer aan de borst gelegen die avond, maar ging ook een rustige nacht in...

En de volgende dag? Was weer gewoon een dag als altijd. Alles vergeten. Kinderen, wat zijn ze toch flexibel!

En ik? Bijna drie jaar na dit voorval doemt deze autorit nog altijd voor me op als ik een autoritje alleen met de kids plan.....