Time management is zeg maar echt niet mijn ding...

En daar zit ik dan. Het eerste wat ik doe, zoals iedere dag, is mijn laptop openen en aanzetten. Ik zet vervolgens de Senseo aan, want zonder koffie gaat het niet. De eerste echte dag dat ik vanuit huis mag gaan werken. Spannend zeg. Maar ook heel gewoon. Ik zit op mijn eigen bank en ik typ...

Ah, de Senseo is opgewarmd. Behoedzaam kies ik één van mijn bonte koffiekopjes uit. Dit neemt heel nauw. Hoe staat mijn hoofd? In welke flow zit ik? Welke kleur hoort daarbij? Het wordt de blauwe, met het vogeltje. Lekker vrolijk. Ik druk op het knopje voor één kopje en daar pruttelt mijn machine al. Dat vertrouwde geluid en de bijbehorende geur die vrijkomt: hemels!

Met mijn koffie neem ik weer plaats op de bank. Waar begin ik vandaag? Administratie? Hmmm. Social media? Altijd gezellig, maar stiekem ook zo tijdrovend. Voor ik het weet is het dan dadelijk 12 uur en heb ik alleen nog maar genetwerkt. Wel belangrijk natuurlijk, maar nee, toch eerst iets anders. Webwinkel aanpakken dan maar. Ik open de beheersomgeving en ga aan de slag. Nieuwe teksten, nieuwe artikelen, nieuwe foto's. En ja, nu die dan in de winkel staan, moeten die toch wel op Facebook en Twitter. Dat is belangrijke marketing!

En voor ik het weet is het weer 11 uur... Hmm, dat thuiswerken is zo makkelijk nog niet. Maar vanaf volgende week ga ik het heel anders aanpakken. Ik ga werken met mijn agenda. Ik plan gewoon alle klussen in die ik wil doen en die werk ik stuk voor stuk af. Geen afleidingen, gewoon gestructureerd aan de slag gaan. En als het klaar is, is er tijd voor leuke dingen. Als ik dan ook tussendoor mijn huishouden inplan, dan heb ik dat ook nog erbij gedaan. Nou, opgelost.!Ik wist wel dat het makkelijk was.

Tenminste, zo klinkt het. Maar waarom zijn al mijn pogingen tot time-management en structuur aanbrengen in het verleden dan zo hopeloos mislukt? Waarom kan ik mijn concentratie nooit goed bij één opdracht houden. Waarom reageer ik op iedere prikkel die voorbij komt en vergeet ik alle  goede voornemens van de dag? Waarom kan ik niet wat anderen zo ogenschijnlijk makkelijk afgaat?

Dit wordt toch moeilijker dan ik dacht. Ja, van huis uit werken geeft veel voordelen: eigen tijd indelen, werken combineren met zorg en huishouden, werken aan mijn eigen passie. Maar je moet er wel een hoop discipline voor opbrengen. En dat is nu eenmaal niet mijn sterkste punt.

Maar het zal me lukken. Ik wil dit zo graag. Ik heb nu een dikke maand de tijd gekregen om mijn eigen schrijverscarrière en mijn eigen webwinkel professioneel aan te pakken. En dat ga ik dus ook doen. Stap voor stap, al lopen die stappen soms gewoon een beetje door elkaar. Ik ben geen lijstjesafwerker, ik ben een impulsieve, creatieve geest die moet werken op ingevingen. Want al zat ik zojuist toch weer 2 uur op social media, ik heb er wel een sollicitatie mee gedaan, een afspraak gemaakt en mijn webwinkel gepromoot. Nu moet ik alsnog die administratie aanpakken, maar dat leg ik me dan, na dit schrijven, toch maar even op. Ach, uit ervaring weet ik dat het zo klaar is en dat het ook enorm opgeruimd voelt. Makkie dus!

Ik ga mezelf niet in een keurslijf of in een bepaald stramien duwen. Ik ga met de 'flow', ik creëer, reageer en fantaseer. En wie weet, misschien inspireer ik ook! Het is in ieder geval 'mijn ding'. Ik zet mezelf nog maar even een bakkie en ga dan aan die administratie. En, oh ja, aankleden en opfrissen doen we daarna wel.

Over kerkblaadjes, respect en lentebloemen

Geachte kerkblaadjesbezorger,

In tijden van economische onzekerheid, het aanstaande einde van de wereld en uw zichtbaar afnemende gezondheid, is het heel begrijpelijk dat u houvast zoekt en vindt in religie. U bent niet meer de jongste en bezoekt waarschijnlijk al decennia lang de kerk, misschien zelfs meerdere keren per week. Ik heb daar veel respect voor. En dat u zich nog extra actief maakt om het woord van uw Heer te verspreiden door de kerkblaadjes in uw wijk te bezorgen is echt bewonderenswaardig. Dat u hierbij zo vol ambitie zit dat u mijn NEE-NEE sticker al zeven jaar stelselmatig negeert heb ik inmiddels op de koop toe genomen. Ik lach erom, en ach, u bent nu eenmaal fanatiek en wie weet lees ik het toch eens een keer, toch?

Vandaag had u wellicht de lente in uw bol. Of u was de draad gewoon even kwijt door die verwarrende zomertijd. Of was het omdat uw ronde er bijna op zat en dacht u vast aan de koffie met het koekje dat dadelijk voor u zou zijn? Hoe dan ook; bij het naderen van mijn brievenbus zag u daar ineens uw 'Verlossing'. Als in een roes, schreide u in een rechte lijn, zonder omwegen, naar de brievenbus om uw laatste blaadje kwijt te kunnen. En voor u het wist zat u achter uw welverdiende kopje koffie. Ik zag het gebeuren en ben er nog perplex door.

Waarschijnlijk vraagt u zich nu - de koffie is al op - nog steeds af hoe u ineens zo snel thuis was. Nou, waarde kerkblaadjesbezorger, laat mij u daaruit dan verlossen. Dat Jezus over water kon lopen was natuurlijk een wonder en nog handig ook, want hij liet geen voetsporen na. U echter, deed dat wel, toen u in een rechte lijn, zonder blikken of blozen, dwars door mijn voortuin liep, totaal blind voor de oprit die daar toch al jaren ligt.

Echt, ik begrijp dat het lopen u steeds moeilijker afgaat en dat de juiste weg vier extra meters van u vraagt. En ik heb respect voor uw inzet, toewijding en uw moeite. Maar uw geestelijk voorbeeld heeft u volgens mij toch echt geleerd om respect te tonen voor andermans bezittingen en voor al wat groeit en bloeit? Kunt u de volgende keer dan een beetje respect opbrengen voor mijn tuinafscheiding en voor mijn opbloeiende lenteperkjes?

Ik dank u vriendelijk!

Hoogachtend,


Die mevrouw van nummer 4, ja, die met die NEE-NEE sticker

Lalalala, het is lente!

"Lalalalaaaaaaaaaaaa 't wordt LENTE, lalalalaaaaaaaaaaa 't wordt LENTE! Bloemen bloeien overal verspreid....."

Bron: arendlandman.nl

En verder ken ik het lentelied van Nils Holgerson niet meer, maar mijn zusje en ik zongen dit regelmatig, toen we klein waren. En ieder jaar weer voel ik mij bij de eerste lentedagen als een wilde gans, zingend in de lucht!







Bron: natuur-liefhebbers.nl

Maar het is toch ook heerlijk? Lentebollen staan vrolijk in bloei: narcissen, krokussen, hyacinten, tulpen en de blauwe druifjes doen hard hun best in mijn tuin, in openbare ruimten, in (midden) bermen. En de oplettende kijker heeft al hier en daar bloesem in de bomen gesignaleerd.

De zon staat vroeg op en gaat laat naar bed. Deze hele dag is het aangenaam en zonnig.
Kinderen spelen weer hele dagen buiten. In de speeltuin is het ongekend druk, picknickkleedjes en -manden worden meegesleept. Kinderen mogen zelfs weer op hun blote voeten in het zand spelen. En de stoepen staan weer vol met prachtige krijttekeningen en hinkelbaantjes.

Wat hebben we het gemist, de afgelopen maanden.

Helaas brengt de nieuwe lente ook flinke problemen met zich mee. 's Morgens is het nog tamelijk fris, dus zonder jas kun je niet op de fiets. De zomerjassen van de kids passen niet meer, vind ik, en die van mij is teveel 2011. Korte mouwen zijn al heel sportief, maar de lange mouwen zijn eigenlijk meer wintercollectie. En dan schoenen: open schoenen doen we natuurlijk nog niet aan, maar laarsjes met bontrand slaan ook de plank volledig mis. En heel lastig: ik ben mijn zonnebril kwijt, en in de auto is dat knap gevaarlijk hoor!

Kortom: die overgangsperiode brengt mij iedere ochtend heel wat moeilijkheden. Daar moet hoog nodig wat aan gedaan worden. Er zijn vast andere oplossingen voor te vinden, maar ik vind eigenlijk dat de enig juiste aanpak voor dit probleem is: shoppen!

Goh, en laat ik dat nu net helemaaaaaaaaaaal niet vervelend vinden? Dus, terwijl manlief zich over de tuin ontfermt, ga ik vanmiddag op pad voor nieuwe kleding, jassen, schoenen én zonnebrillen. En als we dan toch bezig zijn; maandag heb ik een afspraak met de kapper gemaakt. Bij een nieuwe look hoort een nieuwe coupe, toch?

Zie, die Johan Cruijff sprak wijze woorden: ieder nadeel heb z'n voordeel. En zo zie ik het ook!

Leve de lente! Lalalalalaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Ik leef gewoon heel intens

Tiktaktiktak...

Vandaag voel ik me een wandelende tijdbom. De spanningen zaten er al een poosje, maar vandaag kan echt alles mij doen ontploffen, voel ik.

...tiktaktiktaktiktaktiktak...

Waarom zoveel spanning? Morgen neem ik afscheid op mijn werk. Ik neem nog geen afscheid ván het werk, want ik krijg nog een poosje de tijd om mij te oriënteren op andere werkzaamheden. Maar van de collega's neem ik afscheid. Ruim zes jaar heb ik met veel plezier met ze gewerkt, maar het werk gaat niet meer, helaas...

...tiktaktiktaktiktak...

Het is niet zo dat het helemaal niet meer gaat, het is echter zo dat ik, na tien jaar hart en ziel in het onderwijs, heb moeten constateren dat het lesgeven mij soms letterlijk ziek maakt. Het holt me uit, ik ben soms helemaal leeg. En ja, mede door de steeds verhoogde werkdruk, maar in mijn geval vooral door een mooie, maar in het onderwijs niet altijd handige eigenschap. Ik ben hoogsensitief.

...tiktaktiktak...

Ik weet dat je in de huidige tijd jezelf nogal wat op de hals haalt als je met deze termen gaat smijten. Nu ja, ik heb het voorzichtig gebracht, dus ik heb de term hier netjes gedeponeerd, vind ik. Maar ik stoor me er toch wel aan dat hoogsensitief vaak meteen wordt weggewoven met: "Dat is toch geen officiële diagnose, daar gelooft toch niet iedereen in?" Klopt! Niet iederéén gelooft dat het echt bestaat. Net zoals veel mensen sceptisch zijn over zogenaamde nieuwetijdskinderen. Liever plakt men een bewezen etiket, en geeft men bewezen medicatie.

...tiktak...

In het hele proces van ziektewet en arbo-arts ben ik al tegen verschillende vormen van onbegrip aangelopen. Mijn arbo-arts heeft het zelfs al eens aangedurfd om mij Ritalin aan te bevelen, om eens wat rustiger in mijn hoofd te worden. Gelukkig begrijpen andere mensen het steeds meer en ik krijg dus nu de kans om netjes af te vloeien naar andere werkzaamheden. Dat gaat ook niet zonder slag of stoot, want ik word geacht toch ook nog regelmatig klussen te doen voor mijn huidige werkgever en daardoor voel ik me behoorlijk verstrikt.

...tik...

Hoogsensitief is wat het woord zegt: hoog of zeer gevoelig. Ben ik daarmee een huilebalk? Soms wel, maar niet omdat ik nergens tegen kan. Ik beleef alles gewoon zeer intens en kan daardoor erg geraakt worden door dingen. Door mooie dingen, zoals foto's, beelden, teksten, muziek, geuren en sferen. Maar helaas word ik net zo diep geraakt door lelijkheid en narigheid. Ik word echt intens somber in grote steden met veel beton en nieuwbouw, ik raak van slag door pesterijen, ook als ik er helemaal niet bij betrokken ben. Lawaai, fel licht en stank komen heel diep aan en een negatieve sfeer neem ik moeiteloos over. En ik kan niet filteren, dus ieder geluid, iedere voorbijganger, ieder zuchtje wind; ik neem het op.

...

Dit hoeft helemaal geen grote problemen op te leveren, zolang ik mezelf in acht neem en weet waar mijn gevoelens door beïnvloed worden. Maar in het onderwijs ging het gewoon niet meer. Vijfentwintig jongeren die bij binnenkomst al een hele sfeer meebrengen, door elkaar praten, voorbijgangers op de gang, zoemende mobieltjes, lesstof die uitgelegd moet worden: ik hield het allemaal niet meer bij. En het vervelende is, dat ik het zo leuk werk vind. Heerlijk om met jongeren te werken! Om ze iets bij te brengen, die blik op dat gezicht als ze het eindelijk doorkrijgen, het bedankje voor de fijne lessen, de inhoud van de lessen...

...tiktak...

Ik denk er maar gewoon even niet aan. Morgen wordt al moeilijk genoeg. Maar ik zie het tegelijkertijd als kans. Als hoogsensitief persoon bezit ik genoeg kwaliteit om ander werk heel goed aan te kunnen. Ik kan bijvoorbeeld goed schrijven en geniet daar ook echt van. En het allermooiste: ik heb nu kennis en ervaring om mijn hoogsensitieve kind(eren) wél de juiste begeleiding te geven. Zij stellen zich ook niet aan, zij (be)leven gewoon heel intens. En dat is heerlijk!

Hé, is die tijdbom nu afgeslagen? Fijn toch, dat even van je afschrijven zoveel voor je kan doen. Ben echter bang dat ie morgen weer op scherp staat...

Hé, hoe gaat het? Of WhatsApp…? Of eh *tweet*…?

bron: kaartje2go.nl

Ik moet het eerlijk bekennen, ik hou het niet meer helemaal bij. Wat is in en wat is totaal uit? En wat zijn de nieuwste snufjes op het gebied van telefonie, tablets en televisie kijken? Het zal me worst wezen, eigenlijk.

Vanmorgen hoorde ik op de radio een commercial van één of andere mobiele aanbieder, waarin ze letterlijk vroegen: “Wie belt er nou nog, tegenwoordig?” Je kon daar een abonnement afsluiten met alleen nog maar WhatsApp en sms’en, tenminste, als ik het goed onthouden heb. Ik vraag me dan altijd direct af of mensen daar echt behoefte aan hebben: telefonie er uit gooien en alleen nog maar communiceren via een app.

Nu moet ik er meteen bij zeggen dat ik WhatsApp nog nooit heb geprobeerd en dat ik dus totaal niet weet hoe het werkt. Ik ben waarschijnlijk ook één van de laatsten die nog nooit Wordfeud of Draw something heeft gespeeld. Ik ben er eigenlijk al heel trots op dat ik überhaupt weet dat het bestaat. Maar om eerlijk te zijn: ik voel totaal geen behoefte om het te doen. Ik heb zelfs geen enkele app op mijn telefoon geïnstalleerd en ik zou niet eens weten hoe dat moet. Het is al heel wat dat ik internet op mijn mobiel heb. En als ik wil weten wat voor weer het wordt, dan kijk ik ’s avonds het journaal of ik check even teletekst, op de TV. Waar ik uit eten wil en hoe ik daar kom bepaal ik ruim van tevoren, ik bel naar het restaurant en zoek zelf even uit hoe ik er kom. Wat me daar overigens dan weer enorm irriteert, dat zijn die mensen die tijdens het eten ook nog hun mobieltje op tafel, naast hun bestek leggen. En nog berichten gaan typen ook!

Misschien ben ik wel veel te negatief over al die nieuwe mogelijkheden. Maar misschien ben ik ook wel gewoon veel te ouderwets? Ik ben iemand die in een discussie een pleidooi zal houden voor face-to-face communicatie, iemand die het niet begrijpt waarom we liever op minuscule toetsjes of touchscreens met elkaar communiceren dan gezellig aan de koffie. Ik geef toe, ik heb een Twitter-account en een Facebook-pagina, en ja, daarop ben ik best actief. Maar dat komt vooral omdat ik graag schrijf. Maar als ik wil weten hoe het met iemand gaat, dan bel ik. En als ik merk dat ik geen zin heb om te bellen, dan concludeer ik dat ik gewoon even geen behoefte heb aan contact.

Sms’en, WhatsAppen, tweeten: je doet het eigenlijk zo even tussendoor en je hebt weer aandacht besteed aan de ander. Maar is dat echt zo, of is het schijncommunicatie? Kun je er je schuldgevoel over een tekort aan direct contact mee wegwuiven? Óf, is het echt de communicatie van de toekomst en zal ik er vroeg of laat toch echt in mee moeten? Vinden mijn kinderen – die overigens nog geen spelcomputers hebben en er gelukkig ook nog niet naar vragen – dit later de normaalste zaak van de wereld? Of keren we uiteindelijk toch weer terug naar het papieren kaartje voor een verjaardag en een brief in een envelop voor je vrienden aan de andere kant van het land? Wie zal het me zeggen?

Ik koester op dit moment in ieder geval nog mijn mobieltje, dat ik puur heb uitgezocht op uiterlijk en niet op mogelijkheden. Ik ben er trots op dat mijn beste vriendin en ik elkaar gewoon nog uren bellen of lange e-mails schrijven als we elkaar iets te vertellen hebben. We appen niet, we facebooken en tweeten niet met elkaar, maar we bellen en schrijven. Lange verhalen dus, en niet beperkt tot 140 tekens. Heerlijk spelen met taal en beeldspraak. Echte zinnen schrijven. Misschien moet je het gewoon weer eens proberen! Dan beloof ik dat ik zal kijken of mijn volgende mobiel wat smarter kan…

bron: schooltv.nl

En weer breekt een nieuwe fase aan....

Een blog "uit de oude doos":  juli 2011

Vanaf het prille begin van mijn leven als moeder, ben ik voortdurend in beweging:huiltje sussen, Pamper verschonen, flesje opwarmen, kusje op een geschaafde knie, billen vegen, schoenveters strikken.... Die schaarse momenten die ik dan even voor mezelf heb, bijvoorbeeld als ik achter mijn laptopje zit om een blog te schrijven, valt het me in: aaaarrrrggghhhh, het leven van die bengels vliegt voorbij. Babykleertjes en rompers behoren in huize Juud al enige tijd tot het verleden, fruit en groentehapjes maak ik al dik een jaar niet meer en tijdens het winkelen lopen mijn helden het hele dorp door: de buggy’s vangen stof in de garage...

Ik herinner me nog levendig de geboorte van Siem; over enkele weken wordt de kleine grote man al weer 4 jaar. Ja, VIER! En dat betekent weer een nieuwe fase: die van de basisschool. Gelukkig gaat die fase wel stapsgewijs en begonnen de voorbereidingen al toen de kleine man 2,5 jaar was. We kregen namelijk een uitnodiging om Siem in te schrijven voor een school en toen is deze docent-mama zich meteen driftig gaan storten op websites, schoolgidsen en andere informatiebronnen. Ik regelde een gesprek op school om uiteindelijk, goed beslagen ten ijs, met het inschrijfformulier op de datum van inschrijving, die belangrijke stap te zetten. De keuze was gemaakt, we konden weer even achterover leunen. Dat dachten wij dan, want slechts enkele maanden later werd meneer 3 en realiseerde hij zich heel goed dat ‘als hij 4 was’ dat hij dan naar de basisschool gaat. Jaja, dachten wij nog, dat duurt nog wel even hoor...

En dat klopte, wat duurt dat dan nog lang! Als in dat jaar zo langzamerhand alle vriendjes op het kinderdagverblijf één voor één al naar de basisschool gaan, meneer toch langzaam al wat wil leren lezen en schrijven en hij echt het groepje vriendjes van jaren aan het ontgroeien is, dan duurt het wachten lang. Voor Siem, maar ook voor mama...

Toch is dat jaar heel belangrijk. Het deed me namelijk ook beseffen dat het voor wat betreft mijn oudste telg echt voorbij gaat zijn met het ‘kleine mannetjesgevoel’. Mijn kleine vent gaat namelijk écht een grote jongen worden. En als mama is het best wel even slikken je dat te beseffen. Althans, dat vind ik. Ik ben echt enorm trots op hoe hij zich heeft ontwikkeld en ik merk echt dat hij meer dan toe is aan deze volgende stap. Maar wat is het snel gegaan zeg. Alle mama’s van baby’s die vaak horen: nou, geniet er maar van, want het gaat zo snel... Het is waar!

Maar goed, het volgende stapje in de voorbereiding is inmiddels ook gezet: wennen op school. Vorige week was het zo ver; ’s middags mocht hij twee uurtjes in de klas van juffrouw Ans komen kijken. Hij was er zo zenuwachtig voor, dat hij bijna geen boterham door zijn keel kreeg. En Femke ging meteen diezelfde middag wennen op de nieuwe locatie van het KDV, want die is in hetzelfde gebouw gevestigd, dus zij gaat in augustus ook een stap maken.

Daar stonden we dan, op het schoolplein. Eerst brachten we Femke weg en toen liepen we binnendoor naar het klaslokaal van juf Ans. Siem was meteen op zijn gemak en na het kringgesprek moesten alle mama’s en papa’s de klas uit. Meneer zwaaide niet eens meer, hij was al helemaal opgegaan in de bezigheden. En toen stond mama, totaal ontheemd, buiten. En wat doe ik dan.....

...ik geef toe: shoppen! Dus anderhalf uur later was ik twee jurkjes, een shirtje, een paar schoenen en de volledige serie Shopaholic (hoe toepasselijk) rijker, en kon ik nog net even mijn spulletjes thuis brengen, om daarna weer snel naar school te fietsen. Toen de deuren opengingen, moest ik mijn tranen echt wegslikken. Wat heerlijk om die kleine vent zo lachend en enthousiast naar buiten te zien rennen. Hij had het fantastisch gehad. Trots als ik was, nam ik hem mee naar de ijssalon voor een overheerlijk ijs. En hij kreeg ook nog een nieuwe Cars-auto en voor Femke kochten we een ‘Hello Kitty’, omdat we natuurlijk op voorhand trots waren op haar wenmiddagje. Weer even later konden we ook haar ophalen en wat ik eigenlijk wel dacht: ook zij had het heel fijn gehad.

Ik hoef me dus geen zorgen meer te maken. Vanaf 22 augustus breekt de nieuwe fase echt aan, en ze gaan het heel fijn vinden. En mama ook hoor. Maar eerst zullen er toch nog menig traantjes vloeien: op de laatste KDV-dag (ook voor Fem, dus afscheid nemen van de locatie), op Siems vierde verjaardag, op het wenochtendje op de buitenschoolse, op het feestje van Siems vierde verjaardag (want op de echte dag zijn we op vakantie) en als we écht afscheid nemen van alle lieve leidsters (want die zijn op vakantie op de laatste KDV-dag...). En dan weer op de eerste schooldag, als de papa’s en mama’s weer de klas uit moeten. Gelukkig heb ik de eerste drie dagen zelf nog vrij, zodat ik in alle rust aan deze nieuwe fase kan wennen. Voor Siem echter, kan het niet snel genoeg 22 augustus worden....

Inmiddels hebben we dochterlief, nu bijna 3, ook aangemeld op school en de hele riedel begint inderdaad weer. "Nu ben ik nog 2, maar bijna 3 en als ik 4 ben, mag ik naar Siem zijn school!" Inderdaad, maar het zal nog een lang jaar worden, ben ik bang.... Ach, ik ben geoefend!

Autorijden met peuters...Leuk ?!?

Een blog "uit de oude doos"...

Nieuwe auto wordt ingewijd... en hoe?!

Na twee gezellige dagen in het noorden, was het weer tijd om huiswaarts, naar Limburg te gaan. Het was 29 graden, maar airco in mijn nieuwe Alto, dus zeer goed te doen.

Natuurlijk besluit ik te vertrekken op het moment dat zoonlief normaal gesproken zijn slaapje gaat doen, zodat hij die in de auto kan doen. Werkte op de heenweg ook super! En dochterlief? Die slaapt altijd in de maxicosi, dus dat komt wel goed.

En jawel, ik was nog niet bij Amsterdam of de kids waren vertrokken. Helaas hoorde ik op de radio dat de A2 (weeeeeeeeeer) vast stond vanwege een ongeluk. Aangezien stilstaan in de hitte (ondanks airco) voor mij geen optie was, besloot ik de A12 op te gaan en ietsje om te rijden. Daar waren immers geen files gemeld. 
Maar ja, natuurlijk kwamen die zodra ik de A12 op draaide. En door het stilstaan werd zoonlief wakker en was hij direct behoorlijk uit zijn hum. Toen we weer konden rijden, ben ik maar op een parkeerplaatsje gestopt om hem even wat drinken te geven en een koekje. Kon hij ook meteen even rondrennen. Zo, mama had alles voor elkaar. Picknickkleedje erbij en na 20 minuutjes konden we weer fris en monter in de auto.

Daar was zoonlief het echter niet mee eens. Hij was na 2 minuten al weer helemaal over de rooie, want vond gewoon zijn draai niet en kon niet meer stilzitten. Hij moest en zou er weer uit. Echter, met nog ruim 150 km voor de boeg was mama toch niet van plan bij ieder kikje te stoppen, dus reed ze nog even door. Voor heel korte duur, want daar doemde hij weer op: de file.

Mijn zoon was inmiddels zo overstuur, dat hij continu óf hoestte, óf huilde en hij had zijn zusje inmiddels aangestoken. Met 2 blèrende kids op de achterbank, rijen auto's voor mijn neus en geen afslag in de wijde omtrek begon mams langzamerhand een nervous breakdown te krijgen. Maar daarvoor heeft zij een super-remedie: beste vriendin bellen!

Helaas, die kon echt niet helpen, want geen tijd... Ik kreeg het advies op de vluchtstrook even wat te drinken aan te bieden om zoonlief rustig te krijgen. Zo gezegd zo gedaan, maar niets hielp. Sterker nog: mijn kleine man dacht dat ie eruit mocht, en toen dat niet het geval was, werd meneer nóg pissiger. Slaan, schoppen, huilen, hoesten én overgeven...

Uit pure wanhoop heb ik toen mijn man gebeld. Die verstond me niet eens door het lawaai heen. Weer op de vluchtstrook gestopt, Mijn zoon een beetje schoongeveegd, naar de enigszins rustgevende woorden van mijn man geluisterd en advies gevraagd. En toen ik die niet kreeg (en
ja, wat voor advies moet je op zo'n moment ook geven?) brak ook mama. Gedrieën stonden we daar, auto open, de geur van kots, zweet en tranen, die mama nu ook rijkelijk liet vloeien.

Gelukkig werkt een mamabrein op zo’n moment ook snel weer ontnuchterend en ik besefte dat ik eigenlijk illegaal en gevaarlijk stond daar. Toch maar weer ingestapt dus en met mijn nieuwe kots-Alto in de file aangesloten. Hup, daar kwam weer een golfje braaksel. Zelfs de stem van grote held papa op de luidspreker, deed de kleine man niet kalmeren.

Toen we dan eindelijk weer een beetje in beweging kwamen (dochterlief had zichzelf inmiddels in slaap gekrijst, althans, dat hoopte ik, want de MC staat achter mijn stoel en ik kan haar dan totaal niet zien...) zag ik de langverwachte afslag. Het maakte me niet uit waar die naar toe ging, als ik maar van die stomme snelweg af kon. Het bleek Arnhem-centrum. Yes! Daar ken ik de weg en weet ik een Van der Valkje. Daar naartoe gereden.

Zoonlief uit de autostoel gaf de broodnodige rust. Mijn man (ja, nog steeds aan de lijn) maar opgehangen, spullen bij elkaar gezocht en met twee tassen om schouder, peuter op arm en MC mét kind in andere hand naar binnen gelopen. Ik in typische ik-ben-mama-en-rij-vandaag-met-twee-kids-op-stikhete-dag-in-de-auto-zo'n-250km-outfit, zoon in zijn kotspakje en dochter in broderie romper (ondergoed dus). Was daar zojuist een sjieke lunch begonnen met allemaal (knappe) mannen in pak. Hmmm, help!

Schaamte toch maar weggewoven en doorgelopen naar het invalidentoilet. Daar immers was alle ruimte om iedereen een plekje te geven, zelf even te plassen, zoonlief te verschonen en gewoon even tot mezelf te komen.

Eenmaal tot mezelf, besloot ik lang genoeg te wachten, zodat de kleine man weer met goede moed de reis kon aanvangen. Kopje koffie dus maar, en extra koekjes voor mijn manntje. Eén hapje echter, deed hem weer overgeven. Over zijn laatste schone goed én over de leren bank in de hotellobby. Het interesseerde me eigenlijk geen ene **** meer. Met inmiddels mijn dochter aan mijn borst heb ik het voorval gemeld en ik ben er lekker voor gaan zitten toen een mannelijke schoonmaker het goedje ging opruimen. Zo, nu even niets!

Na de voeding van de kleine meid, en na zijn laatste golfje, was zoonlief weer zijn vrolijke oude zelf. Nog even met hem naar de speeltuin geweest, dochterlief weer in auto gehesen, toch maar een laatste plasje, dus zoonlief maar weer mee naar binnen. Eenmaal in dat toilet, ontglipte mij een windje, waarop mijn ventje luidkeels en vol enthousiasme riep: Mama poepie! En dat 10 keer in de herhaal...

Ach, veel imago had ik niet meer over daar, dus wat boeide het nog. Zonder enige schaamte opende ik de deur, liep met opgeheven hoofd door de lobby naar buiten. Deze mama heeft het maar mooi gefixt! Zoonlief is weer vrolijk en we kunnen verder!

Gelukkig vond meneer de rest van de route best interessant, door Arnhem en Nijmegen heen. Ik heb wel alle registers open moeten trekken om hem bij de les te houden: "Kijk, een bimbam (kerk), nu is het lampje rood, dus moet mama weer stoppen, kijk en bij groen rijdt mama weer, oh je zus moet een beetje huilen, maar dat is niet zo erg hoor," etc, enzovoorts en meer van dat.

Eenmaal op de A73 viel meneer in slaap. Oef! En toen begon het noodweer bij Venray. Als ik een boot had, kon ik varend naar huis. Dat regengekletter werd dochterlief even teveel, dus die zette een keel op. Ik bang dat haar broer wakker zou worden, maar ja, wat kon ik doen? Hopen maar. Gelukkig bleef die slapen en werd madam uiteindelijk ook weer stil.

Met een gangetje van 60 per uur, de ruitenwissers van de Alto op standje idioot en de mistlamp aan (ja, ik heb mijn nieuwe auto écht mogen inrijden) bereikte ik de A67 naar Eindhoven. Toen brak de zon weer door en werd meneertje wakker. Hij zette meteen zijn jammergezicht weer op. Het kon me niets meer schelen. Nog 15 minuten en we zouden thuis zijn. Kennelijk bedaarde hem dat ook en rustig zijn we thuis gekomen. Vijf en een half uur na vertrek uit Noord-Holland, stinkend, moe en hongerig. Mijn man had gekookt en we konden meteen aan tafel.

Zoonlief at en kletste alsof er niets was gebeurd. En hij ging naar bed alsof er niets was gebeurd. Dochterlief heeft nog vier keer aan de borst gelegen die avond, maar ging ook een rustige nacht in...

En de volgende dag? Was weer gewoon een dag als altijd. Alles vergeten. Kinderen, wat zijn ze toch flexibel!

En ik? Bijna drie jaar na dit voorval doemt deze autorit nog altijd voor me op als ik een autoritje alleen met de kids plan.....