Vanaf het prille
begin van mijn leven als moeder, ben ik voortdurend in beweging:huiltje
sussen, Pamper verschonen, flesje opwarmen, kusje op een geschaafde knie,
billen vegen, schoenveters strikken.... Die schaarse momenten die ik dan even
voor mezelf heb, bijvoorbeeld als ik achter mijn laptopje zit om een blog te
schrijven, valt het me in: aaaarrrrggghhhh, het leven van die bengels vliegt
voorbij. Babykleertjes en rompers behoren in huize Juud al enige tijd tot
het verleden, fruit en groentehapjes maak ik al dik een jaar niet meer en
tijdens het winkelen lopen mijn helden het hele dorp door: de buggy’s vangen
stof in de garage...
Ik herinner me
nog levendig de geboorte van Siem; over enkele weken wordt de kleine grote man
al weer 4 jaar. Ja, VIER! En dat betekent weer een nieuwe fase: die van de
basisschool. Gelukkig gaat die fase wel stapsgewijs en begonnen de
voorbereidingen al toen de kleine man 2,5 jaar was. We kregen namelijk een
uitnodiging om Siem in te schrijven voor een school en toen is deze docent-mama
zich meteen driftig gaan storten op websites, schoolgidsen en andere
informatiebronnen. Ik regelde een gesprek op school om uiteindelijk, goed
beslagen ten ijs, met het inschrijfformulier op de datum van inschrijving, die
belangrijke stap te zetten. De keuze was gemaakt, we konden weer even achterover
leunen. Dat dachten wij dan, want slechts enkele maanden later werd meneer 3 en
realiseerde hij zich heel goed dat ‘als hij 4 was’ dat hij dan naar de
basisschool gaat. Jaja, dachten wij nog, dat duurt nog wel even hoor...
En dat klopte,
wat duurt dat dan nog lang! Als in dat jaar zo langzamerhand alle vriendjes op
het kinderdagverblijf één voor één al naar de basisschool gaan, meneer toch
langzaam al wat wil leren lezen en schrijven en hij echt het groepje vriendjes
van jaren aan het ontgroeien is, dan duurt het wachten lang. Voor Siem, maar
ook voor mama...
Toch is dat jaar
heel belangrijk. Het deed me namelijk ook beseffen dat het voor wat betreft
mijn oudste telg echt voorbij gaat zijn met het ‘kleine mannetjesgevoel’. Mijn
kleine vent gaat namelijk écht een grote jongen worden. En als mama is het best
wel even slikken je dat te beseffen. Althans, dat vind ik. Ik ben echt enorm
trots op hoe hij zich heeft ontwikkeld en ik merk echt dat hij meer dan toe is
aan deze volgende stap. Maar wat is het snel gegaan zeg. Alle mama’s van baby’s
die vaak horen: nou, geniet er maar van, want het gaat zo snel... Het is waar!
Maar goed, het
volgende stapje in de voorbereiding is inmiddels ook gezet: wennen op school.
Vorige week was het zo ver; ’s middags mocht hij twee uurtjes in de klas van
juffrouw Ans komen kijken. Hij was er zo zenuwachtig voor, dat hij bijna geen
boterham door zijn keel kreeg. En Femke ging meteen diezelfde middag wennen op
de nieuwe locatie van het KDV, want die is in hetzelfde gebouw gevestigd, dus
zij gaat in augustus ook een stap maken.
Daar stonden we
dan, op het schoolplein. Eerst brachten we Femke weg en toen liepen we binnendoor
naar het klaslokaal van juf Ans. Siem was meteen op zijn gemak en na het
kringgesprek moesten alle mama’s en papa’s de klas uit. Meneer zwaaide niet
eens meer, hij was al helemaal opgegaan in de bezigheden. En toen stond mama,
totaal ontheemd, buiten. En wat doe ik dan.....
...ik geef toe:
shoppen! Dus anderhalf uur later was ik twee jurkjes, een shirtje, een paar schoenen
en de volledige serie Shopaholic (hoe toepasselijk) rijker, en kon ik nog net
even mijn spulletjes thuis brengen, om daarna weer snel naar school te fietsen.
Toen de deuren opengingen, moest ik mijn tranen echt wegslikken. Wat heerlijk
om die kleine vent zo lachend en enthousiast naar buiten te zien rennen. Hij
had het fantastisch gehad. Trots als ik was, nam ik hem mee naar de ijssalon
voor een overheerlijk ijs. En hij kreeg ook nog een nieuwe Cars-auto en voor
Femke kochten we een ‘Hello Kitty’, omdat we natuurlijk op voorhand trots waren
op haar wenmiddagje. Weer even later konden we ook haar ophalen en wat ik
eigenlijk wel dacht: ook zij had het heel fijn gehad.
Ik hoef me dus
geen zorgen meer te maken. Vanaf 22 augustus breekt de nieuwe fase echt aan, en
ze gaan het heel fijn vinden. En mama ook hoor. Maar eerst zullen er toch nog
menig traantjes vloeien: op de laatste KDV-dag (ook voor Fem, dus afscheid
nemen van de locatie), op Siems vierde verjaardag, op het wenochtendje op de
buitenschoolse, op het feestje van Siems vierde verjaardag (want op de echte
dag zijn we op vakantie) en als we écht afscheid nemen van alle lieve leidsters
(want die zijn op vakantie op de laatste KDV-dag...). En dan weer op de eerste
schooldag, als de papa’s en mama’s weer de klas uit moeten. Gelukkig heb ik de
eerste drie dagen zelf nog vrij, zodat ik in alle rust aan deze nieuwe fase kan
wennen. Voor Siem echter, kan het niet snel genoeg 22 augustus worden....
Inmiddels hebben we dochterlief, nu bijna 3, ook aangemeld op school en de hele riedel begint inderdaad weer. "Nu ben ik nog 2, maar bijna 3 en als ik 4 ben, mag ik naar Siem zijn school!" Inderdaad, maar het zal nog een lang jaar worden, ben ik bang.... Ach, ik ben geoefend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten