Nieuwe blog op Love2bemama

Op Love2bemama.com is vandaag mijn nieuwe blog verschenen.

Je  leest hem ook op: http://judithl2bm.blogspot.com/

We made it! En nu klaar!

"Uit de oude doos" - 24 juli 2009


Drie maanden, dat was mijn doel. Maar, in mijn achterhoofd dat het bij nummer 1 maar drie weken heeft geduurd en dat ik toen nóg te lang had doorgeploeterd, ging ik er stiekem van uit dat het maar één week zou duren...

De flesvoeding en de Avent startersset waren dus al lang, gesterriliseerd en al, in huis. Ja, mensen, het gaat over borstvoeding. Een heikel onderwerp. De media gooien je bijna dood met hyper-succes-stories van juichende en vrolijke vrouwen die hun kroost de borst geven. Prangende, recht vooruit staande tieten kijken je aan en vrolijke kindjes van tussen 6 maanden en 2 jaar, blakend van gezondheid, staren in de camera.
Iedere reclame voor flesvoeding, begint met: "nu ik mijn kindje niet langer de borst geef", of "nu ik weer ga werken en geen borstvoeding meer ga geven," oftewel: dat moet je dus wél eerst doen. Het is zelfs zo, dat producenten van flesvoeding geen reclame mogen maken voor voeding nummer 1, voor kindjes van 0 tot 6 maanden en dat winkels flesvoeding nummer 1 niet in de aanbieding mogen zetten.

De borstvoedingslobby geeft iedere vrouw die gevoelig is voor de druk van dit soort propaganda, het gevoel te falen als zij geen borstvoeding gaat geven, en al helemaal als de borstvoeding mislukt.

Zo ook ik, bij mijn eerste kind. Wat voelde ik me tekortschieten, dat ik, na drie weken ploeteren en pijn lijden, er de brui aan gaf. Waarom zag ik er niet uit als die vrolijke, mooie vrouwen met al net zo vrolijke en gezonde kindjes uit de bladen? En daarom heb ik nog zo lang mogelijk gewacht met stoppen (ja, ik meldde zelfs iedereen dat ik het een maand had volgehouden, liegbeest).

Eenmaal aan de flesvoeding werd ik weer een beetje mens. De pijn verdween, maar vooral: mijn kind was tevreden, dus minder gehuil... Ik nam me dus voor om bij mijn tweede kind niet te lang te wachten met de overstap, als het meteen al weer niet goed ging.

Nummer 2 was een feit, de eerste keer aanleggen ook. Wat een feest! Als een natuurtalent vond ze mijn tepel en begon gretig te zuigen. En alsof het zo bedoeld was (oh ja, dat is ook zo) begon de productie van mijn voeding al snel overuren te draaien. Tepelkloofjes werden in de kiem gesmoord en de stuwing was goed te hebben, omdat mijn kleine meid zo gulzig was. Kortom, het liep!

Weken aan een stuk gaf ik online adviezen aan andere vrouwen die nog wat worstelden met hun voeding. Ik voelde me zo fantastisch. Ik hoorde bij die vrouwen uit de bladen. Ik voedde overal waar ik maar was, had zelfs een handig borstvoedings t-shirt, om discreet in het openbaar te kunnen voeden.

En mijn meisje werd groter en groter. Merkbaar vrolijk, zoog mijn kleine trots alle goede en gezonde voedingstoffen op. En mama leek wel slagroom te maken, want het kleinste kledingmaatje was binnen no-time terug de kast in.
Zo gezond als ze eruit zag, zo moe ging mama er uit zien. Al die goede stoffen en vitaminen leken rechtstreeks naar dochterlief te gaan en mama trok aan het kortste eind. Ik kromp. Letterlijk in kilo's, maar dat vond ik niet zo erg. Maar ook figuurlijk. In het begin putte ik nog energie uit dat mooie gezichtje, dat zo prachtig omhoog keek, als ze bij me dronk en aan het gevoel 'erbij te horen'.

Maar aan die energie heeft een mens niet genoeg. Ik werd verdrietiger, maar vooral MOE! Per 1 september zou mijn dochter naar de opvang gaan en dan wilde ik afgebouwd zijn. Op 1 augustus zou ik starten met afbouwen.

Ik heb het niet gehaald. Nog 2 dagen heb ik tegen mezelf gezegd: ach, nog anderhalve week en dan is het 1 augustus. Maar toen dacht ik ineens weer aan mijn voornemen niet te lang door te ploeteren. En ik betrapte me zelf erop: ik doe het weer. Ik wil zo lang mogelijk borstvoeding geven, 'omdat dat zo hoort, omdat het beter is en omdat je dan kunt zeggen: "ik heb RUIM drie maanden borstvoeding gegeven."

Idioot! Anderhalve week met tegenzin en op van vermoeidheid... En ineens werd ik helder. Het was vrijdag 24 juli. Exact dertien weken daarvoor, was mijn kleine meid geboren. Drie maanden, dat was toch mijn doel? Wat een mooi moment om te stoppen met afbouwen. Maar vooral: omdat ik het wil! Het is genoeg.

Mijn kleine meid gaat vanaf nu groot en gezond worden op flesvoeding. Net als haar grote broer. En wat heeeeeeerlijk om te zien hoe gulzig mijn kleine meid in de ogen van papa kijkt, als ze uit de 'plastic boobie' mag drinken. En hoe verliefd papa terugkijkt. Eindelijk kan hij ook voeding geven. Eindelijk is er dát contact. Wauw!

Mijn borsten prangen alles behalve vooruit, maar ze hebben dan ook een flinke klus geklaard. Ach ja, ander voordeel is er nu wel: ik hoef straks geen voedingsbeha's meer aan, maar kan me gewoon weer gaan hijsen in sexy, kanten niemendalletjes, strapless gevallen of zelfs helemaal geen. Want: straks kunnen de pads de vuilnisbak in. Geen angst meer voor lekplekken, geen zorgvuldig gekozen shirts, omdat je anders die stomme lekpads zou zien zitten.

Ik ben er klaar mee. Halleluja!

Over sfeer, sparen en volgzaamheid

Beste supermarkt-marketeer,

De tijd van Kerstmis is nog maar net voorbij, of de Pasen is al weer aangebroken. Voor u, als sfeer- en belevingsmaker, weer een hele klus om al die ideeën, al die recepten, levensmiddelen, producten en aankleding te bedenken en uit te voeren. Waar uw baan aanvankelijk vooral de merkbeleving en de decembermaand omvatte, daar mag u nu het gehele jaar door aan de slag om werkelijk bij iedere gebeurtenis die Nederland bezighoudt, ideeën uit uw mouw te schudden.

U heeft het er maar druk mee. Als het aan u lag, hield u het natuurlijk ook gewoon bij de reclames en de sfeer in de winkel. Misschien vindt u die hele december-heisa zelfs al te veel, maar ja, u kunt moeilijk níet mee doen. En nu moet u dus ook al uitpakken met winterpret (geen sneeuw gezien...), Oud&Nieuw, carnaval, de start van de lente, Pasen, Koninginnedag (oranje!), Pinksteren (u verzint vast iets), de start van het zomerseizoen (dit jaar zelf mét voetbal!), in augustus al weer de pepernoten, herfst-guurheid, Halloween én Sint-Maarten en Sint-Nicolaas. En dan vergeet ik nog al die tussendooracties, van sparen voor kortingen in pretparken, tot sparen voor glazen, knuffels, voetbalplaatjes, knikkers en natuurlijk de ‘massaal-inslaan-weken’.

Ik beken, ook ik laat me wel eens verleiden tot het sparen van punten of de aankoop van levensmiddelen en producten waarvan ú bedacht heeft dat ík echt niet zonder kan. En daarom heb ook ik dit afgelopen Paasweekend gegeten aan een tafel, bekleed met paaskleed, paasservetjes en bij ieder bord een prullerig nestje met kuikentjes. Ook ik had natuurlijk wat chocolade-eieren in huis voor de kids en er gingen bij het ontbijt broodjes in de oven. Maar ik heb me kunnen inhouden voor wat betreft de brunch, de borrel, de maaltijd en de snacks. Sterker nog, ik doe daar gewoon niet aan mee. Ik trek niet mijn beste goed aan en heb geen paastakken in huis. We zoeken wel eieren in de tuin, maar daar houdt voor ons het hele paasvieren wel op.



In Limburg zijn dit zelfs carnavalseieren



Tsja, need I say more?

Beste supermarkt-marketeer, kunt u mij uitleggen waarom wij met Pasen massaal aan de hardgekookte, bontgekleurde (die ik kennelijk niet meer zelf mag verven), dan wel chocolade eieren moeten? En waar komt die paashaas eigenlijk vandaan en wat voegt hij, behalve veel chocoladeplezier, toe? Wie heeft besloten dat tiramisu een hip paastoetje is en verse vruchtensappen niet mogen ontbreken aan de paastafel? Wat houdt Pasen eigenlijk in?

Ik benijd u niet hoor. Voor heel Nederland keer op keer moeten bedenken wat het nodig heeft, wat het wil en waar het niet onder uit kan. U heeft geluk dat veel mensen volgzame consumenten zijn die niet voor elkaar onder willen doen. En dat maakt u meteen weer belangrijk, want doordat de klanten het toch wel kopen, wil uw baas dat u steeds meer, groter, duurder en gekker verzint. Dus ach, dan doet u het maar weer, toch?

Nou, beste supermarkt-marketeer, voor mij hoeft u het niet meer te doen. Ik blijf met Kerst en Pasen en al die andere dagen gewoon lekker mezelf. Ik zoek de gezelligheid en de zingeving in mijn eigen gezin, en niet in úw concept. Maar daarin ben ik waarschijnlijk gewoon geen gemiddelde Nederlander. Ik hou van Holland, maar niet van de doen-wat-iedereen-doet-mentaliteit. En waar blijft trouwens in deze dagen de doe-maar-gewoon-mentaliteit? Ik begrijp het soms niet meer.

Succes met al uw ideeën voor de rest van dit jaar, beste supermarkt-marketeer.

Groeten van de ongemiddelde Nederlander

En ze zag, dat het goed was....

Mijn intens gevoelige leventje kent hoge pieken en diepe dalen. Die wisselen elkaar ook intens en snel af, soms binnen één dag een paar keer. Maar ach, dat ben ik gewend en zolang er afwisseling is, is er niets aan de hand. Gelukkig komt daar dan regelmatig, maar heel kort, een middelmaatje tussen. Nét lang genoeg om weer even alles in perspectief te zien en bij te tanken.

Soms blijft een piek heel lang aanhouden. Daar kan ik goed mee leven. Helaas duik ik echter soms ook in zo'n diep dal, dat ik het gevoel heb daar nooit meer uit te komen. Dan komen er monsters uit het verleden onder het bed vandaan. Angstig en vermoeid worstel ik me dan door de dagen heen, ik pieker me suf en ik ben dan vaak blij als de dag weer voorbij is. Ik functioneer wel, maar niet van harte. Zulke perioden duren meestal een paar dagen.





Het leven na een dal is meestal weer een hoge piek. Zo ook gisteren. Ik had op voorhand al een goed gevoel en dat nam ik mee naar een sollicitatiegesprek. Ik kreeg meteen de werkopdracht en voelde me 'on top of the world!' Zoonlief nam onverwachts een vriendinnetje mee te spelen en ik vond het helemaal goed. Normaal heb ik wel even nodig om me aan te passen aan dergelijke, onverwachte dingen. Maar nu niet. De hele dag nog, bleef ik in die hogere sferen en ik wentelde me in gelukzaligheid. Ik kookte uitgebreider, reageerde luchtig op hobbels en genoot van alles en iedereen om me heen. Ik word dan ook best druk en actief en kan dan moeilijk stilzitten. Op zo'n dag gaat vaak door me heen: "En ze zag, dat het goed was..."

En vandaag is dan weer een middelmaatje, althans, tot nu. Een gewone, soepele dag zonder al te veel hobbels of overmatige blijdschap. Gezellig, koffie erbij en lekker dreutelen. "Dit hebben de meeste mensen altijd", denk ik dan. Ik gun mezelf nu dus weer even de tijd om mijn gevoelens van de dagen hiervoor in perspectief te zetten. Bijvoorbeeld door te schrijven.
Vanmiddag haal ik de kinderen weer van school en hun stemming bepaalt de rest van de dag. Kan ik in de middelmaat blijven hangen? Wordt het een piekje? Of eindig ik in een dalletje? Ach, het wisselt gewoon vaak af en daar leer je mee leven.

Zolang ik me realiseer dat ik na een piek weer naar beneden val, maar dat ik ook altijd zelf weer uit mijn dal kan klimmen, vind ik het prima zo. Het probleem is vaak dat andere mensen mij moeilijk kunnen volgen. Was ik gisteren nog zo vrolijk, vanmiddag kan mijn man weer een heel ander mens treffen. En nu is hij dat inmiddels ook gewend, dus hij ziet het aan en wacht af. Maar er zijn ook mensen bij die vinden dat ik er iets aan moet doen. Dat ik misschien medicatie nodig heb om wat constanter te worden. Ritalin is al eens hardop uitgesproken.

Ach, ik mankeer niets, ik leef gewoon heel intens en ik weet niet beter. Ik ben druk bezig om de monsters onder mijn bed te bestrijden, want in het verleden ben ik ook niet altijd begrepen en dat heeft sporen nagelaten. Maar ik weet wie ik ben en hoe mooi dat is. Wie dat wil zien, ziet dat toch wel. Ik ben blij met mijn hoogsensitieve zelf!

En ik zie, dat het goed is...