Soms blijft een piek heel lang aanhouden. Daar kan ik goed mee leven. Helaas duik ik echter soms ook in zo'n diep dal, dat ik het gevoel heb daar nooit meer uit te komen. Dan komen er monsters uit het verleden onder het bed vandaan. Angstig en vermoeid worstel ik me dan door de dagen heen, ik pieker me suf en ik ben dan vaak blij als de dag weer voorbij is. Ik functioneer wel, maar niet van harte. Zulke perioden duren meestal een paar dagen.
Het leven na een dal is meestal weer een hoge piek. Zo ook gisteren. Ik had op voorhand al een goed gevoel en dat nam ik mee naar een sollicitatiegesprek. Ik kreeg meteen de werkopdracht en voelde me 'on top of the world!' Zoonlief nam onverwachts een vriendinnetje mee te spelen en ik vond het helemaal goed. Normaal heb ik wel even nodig om me aan te passen aan dergelijke, onverwachte dingen. Maar nu niet. De hele dag nog, bleef ik in die hogere sferen en ik wentelde me in gelukzaligheid. Ik kookte uitgebreider, reageerde luchtig op hobbels en genoot van alles en iedereen om me heen. Ik word dan ook best druk en actief en kan dan moeilijk stilzitten. Op zo'n dag gaat vaak door me heen: "En ze zag, dat het goed was..."
En vandaag is dan weer een middelmaatje, althans, tot nu. Een gewone, soepele dag zonder al te veel hobbels of overmatige blijdschap. Gezellig, koffie erbij en lekker dreutelen. "Dit hebben de meeste mensen altijd", denk ik dan. Ik gun mezelf nu dus weer even de tijd om mijn gevoelens van de dagen hiervoor in perspectief te zetten. Bijvoorbeeld door te schrijven.
Vanmiddag haal ik de kinderen weer van school en hun stemming bepaalt de rest van de dag. Kan ik in de middelmaat blijven hangen? Wordt het een piekje? Of eindig ik in een dalletje? Ach, het wisselt gewoon vaak af en daar leer je mee leven.
Zolang ik me realiseer dat ik na een piek weer naar beneden val, maar dat ik ook altijd zelf weer uit mijn dal kan klimmen, vind ik het prima zo. Het probleem is vaak dat andere mensen mij moeilijk kunnen volgen. Was ik gisteren nog zo vrolijk, vanmiddag kan mijn man weer een heel ander mens treffen. En nu is hij dat inmiddels ook gewend, dus hij ziet het aan en wacht af. Maar er zijn ook mensen bij die vinden dat ik er iets aan moet doen. Dat ik misschien medicatie nodig heb om wat constanter te worden. Ritalin is al eens hardop uitgesproken.
Ach, ik mankeer niets, ik leef gewoon heel intens en ik weet niet beter. Ik ben druk bezig om de monsters onder mijn bed te bestrijden, want in het verleden ben ik ook niet altijd begrepen en dat heeft sporen nagelaten. Maar ik weet wie ik ben en hoe mooi dat is. Wie dat wil zien, ziet dat toch wel. Ik ben blij met mijn hoogsensitieve zelf!
En ik zie, dat het goed is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten