Vandaag voel ik me een wandelende tijdbom. De spanningen zaten er al een poosje, maar vandaag kan echt alles mij doen ontploffen, voel ik.
...tiktaktiktaktiktaktiktak...
Waarom zoveel spanning? Morgen neem ik afscheid op mijn werk. Ik neem nog geen afscheid ván het werk, want ik krijg nog een poosje de tijd om mij te oriënteren op andere werkzaamheden. Maar van de collega's neem ik afscheid. Ruim zes jaar heb ik met veel plezier met ze gewerkt, maar het werk gaat niet meer, helaas...
...tiktaktiktaktiktak...
Het is niet zo dat het helemaal niet meer gaat, het is echter zo dat ik, na tien jaar hart en ziel in het onderwijs, heb moeten constateren dat het lesgeven mij soms letterlijk ziek maakt. Het holt me uit, ik ben soms helemaal leeg. En ja, mede door de steeds verhoogde werkdruk, maar in mijn geval vooral door een mooie, maar in het onderwijs niet altijd handige eigenschap. Ik ben hoogsensitief.
...tiktaktiktak...
Ik weet dat je in de huidige tijd jezelf nogal wat op de hals haalt als je met deze termen gaat smijten. Nu ja, ik heb het voorzichtig gebracht, dus ik heb de term hier netjes gedeponeerd, vind ik. Maar ik stoor me er toch wel aan dat hoogsensitief vaak meteen wordt weggewoven met: "Dat is toch geen officiële diagnose, daar gelooft toch niet iedereen in?" Klopt! Niet iederéén gelooft dat het echt bestaat. Net zoals veel mensen sceptisch zijn over zogenaamde nieuwetijdskinderen. Liever plakt men een bewezen etiket, en geeft men bewezen medicatie.
...tiktak...
In het hele proces van ziektewet en arbo-arts ben ik al tegen verschillende vormen van onbegrip aangelopen. Mijn arbo-arts heeft het zelfs al eens aangedurfd om mij Ritalin aan te bevelen, om eens wat rustiger in mijn hoofd te worden. Gelukkig begrijpen andere mensen het steeds meer en ik krijg dus nu de kans om netjes af te vloeien naar andere werkzaamheden. Dat gaat ook niet zonder slag of stoot, want ik word geacht toch ook nog regelmatig klussen te doen voor mijn huidige werkgever en daardoor voel ik me behoorlijk verstrikt.
...tik...
Hoogsensitief is wat het woord zegt: hoog of zeer gevoelig. Ben ik daarmee een huilebalk? Soms wel, maar niet omdat ik nergens tegen kan. Ik beleef alles gewoon zeer intens en kan daardoor erg geraakt worden door dingen. Door mooie dingen, zoals foto's, beelden, teksten, muziek, geuren en sferen. Maar helaas word ik net zo diep geraakt door lelijkheid en narigheid. Ik word echt intens somber in grote steden met veel beton en nieuwbouw, ik raak van slag door pesterijen, ook als ik er helemaal niet bij betrokken ben. Lawaai, fel licht en stank komen heel diep aan en een negatieve sfeer neem ik moeiteloos over. En ik kan niet filteren, dus ieder geluid, iedere voorbijganger, ieder zuchtje wind; ik neem het op.
...
Dit hoeft helemaal geen grote problemen op te leveren, zolang ik mezelf in acht neem en weet waar mijn gevoelens door beïnvloed worden. Maar in het onderwijs ging het gewoon niet meer. Vijfentwintig jongeren die bij binnenkomst al een hele sfeer meebrengen, door elkaar praten, voorbijgangers op de gang, zoemende mobieltjes, lesstof die uitgelegd moet worden: ik hield het allemaal niet meer bij. En het vervelende is, dat ik het zo leuk werk vind. Heerlijk om met jongeren te werken! Om ze iets bij te brengen, die blik op dat gezicht als ze het eindelijk doorkrijgen, het bedankje voor de fijne lessen, de inhoud van de lessen...
...tiktak...
Ik denk er maar gewoon even niet aan. Morgen wordt al moeilijk genoeg. Maar ik zie het tegelijkertijd als kans. Als hoogsensitief persoon bezit ik genoeg kwaliteit om ander werk heel goed aan te kunnen. Ik kan bijvoorbeeld goed schrijven en geniet daar ook echt van. En het allermooiste: ik heb nu kennis en ervaring om mijn hoogsensitieve kind(eren) wél de juiste begeleiding te geven. Zij stellen zich ook niet aan, zij (be)leven gewoon heel intens. En dat is heerlijk!
Hé, is die tijdbom nu afgeslagen? Fijn toch, dat even van je afschrijven zoveel voor je kan doen. Ben echter bang dat ie morgen weer op scherp staat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten