Hé, hoe gaat het? Of WhatsApp…? Of eh *tweet*…?

bron: kaartje2go.nl

Ik moet het eerlijk bekennen, ik hou het niet meer helemaal bij. Wat is in en wat is totaal uit? En wat zijn de nieuwste snufjes op het gebied van telefonie, tablets en televisie kijken? Het zal me worst wezen, eigenlijk.

Vanmorgen hoorde ik op de radio een commercial van één of andere mobiele aanbieder, waarin ze letterlijk vroegen: “Wie belt er nou nog, tegenwoordig?” Je kon daar een abonnement afsluiten met alleen nog maar WhatsApp en sms’en, tenminste, als ik het goed onthouden heb. Ik vraag me dan altijd direct af of mensen daar echt behoefte aan hebben: telefonie er uit gooien en alleen nog maar communiceren via een app.

Nu moet ik er meteen bij zeggen dat ik WhatsApp nog nooit heb geprobeerd en dat ik dus totaal niet weet hoe het werkt. Ik ben waarschijnlijk ook één van de laatsten die nog nooit Wordfeud of Draw something heeft gespeeld. Ik ben er eigenlijk al heel trots op dat ik überhaupt weet dat het bestaat. Maar om eerlijk te zijn: ik voel totaal geen behoefte om het te doen. Ik heb zelfs geen enkele app op mijn telefoon geïnstalleerd en ik zou niet eens weten hoe dat moet. Het is al heel wat dat ik internet op mijn mobiel heb. En als ik wil weten wat voor weer het wordt, dan kijk ik ’s avonds het journaal of ik check even teletekst, op de TV. Waar ik uit eten wil en hoe ik daar kom bepaal ik ruim van tevoren, ik bel naar het restaurant en zoek zelf even uit hoe ik er kom. Wat me daar overigens dan weer enorm irriteert, dat zijn die mensen die tijdens het eten ook nog hun mobieltje op tafel, naast hun bestek leggen. En nog berichten gaan typen ook!

Misschien ben ik wel veel te negatief over al die nieuwe mogelijkheden. Maar misschien ben ik ook wel gewoon veel te ouderwets? Ik ben iemand die in een discussie een pleidooi zal houden voor face-to-face communicatie, iemand die het niet begrijpt waarom we liever op minuscule toetsjes of touchscreens met elkaar communiceren dan gezellig aan de koffie. Ik geef toe, ik heb een Twitter-account en een Facebook-pagina, en ja, daarop ben ik best actief. Maar dat komt vooral omdat ik graag schrijf. Maar als ik wil weten hoe het met iemand gaat, dan bel ik. En als ik merk dat ik geen zin heb om te bellen, dan concludeer ik dat ik gewoon even geen behoefte heb aan contact.

Sms’en, WhatsAppen, tweeten: je doet het eigenlijk zo even tussendoor en je hebt weer aandacht besteed aan de ander. Maar is dat echt zo, of is het schijncommunicatie? Kun je er je schuldgevoel over een tekort aan direct contact mee wegwuiven? Óf, is het echt de communicatie van de toekomst en zal ik er vroeg of laat toch echt in mee moeten? Vinden mijn kinderen – die overigens nog geen spelcomputers hebben en er gelukkig ook nog niet naar vragen – dit later de normaalste zaak van de wereld? Of keren we uiteindelijk toch weer terug naar het papieren kaartje voor een verjaardag en een brief in een envelop voor je vrienden aan de andere kant van het land? Wie zal het me zeggen?

Ik koester op dit moment in ieder geval nog mijn mobieltje, dat ik puur heb uitgezocht op uiterlijk en niet op mogelijkheden. Ik ben er trots op dat mijn beste vriendin en ik elkaar gewoon nog uren bellen of lange e-mails schrijven als we elkaar iets te vertellen hebben. We appen niet, we facebooken en tweeten niet met elkaar, maar we bellen en schrijven. Lange verhalen dus, en niet beperkt tot 140 tekens. Heerlijk spelen met taal en beeldspraak. Echte zinnen schrijven. Misschien moet je het gewoon weer eens proberen! Dan beloof ik dat ik zal kijken of mijn volgende mobiel wat smarter kan…

bron: schooltv.nl