Nieuwe auto wordt ingewijd... en hoe?!
Na twee gezellige dagen in het noorden, was het weer tijd om huiswaarts, naar Limburg te gaan. Het was 29 graden, maar airco in mijn nieuwe Alto, dus zeer goed te doen.
Natuurlijk besluit ik te vertrekken op het moment dat zoonlief normaal gesproken zijn slaapje gaat doen, zodat hij die in de auto kan doen. Werkte op de heenweg ook super! En dochterlief? Die slaapt altijd in de maxicosi, dus dat komt wel goed.
En jawel, ik was nog niet bij Amsterdam of de kids waren vertrokken. Helaas hoorde ik op de radio dat de A2 (weeeeeeeeeer) vast stond vanwege een ongeluk. Aangezien stilstaan in de hitte (ondanks airco) voor mij geen optie was, besloot ik de A12 op te gaan en ietsje om te rijden. Daar waren immers geen files gemeld.
Maar ja, natuurlijk kwamen die zodra ik de A12 op draaide. En door het stilstaan werd zoonlief wakker en was hij direct behoorlijk uit zijn hum. Toen we weer konden rijden, ben ik maar op een parkeerplaatsje gestopt om hem even wat drinken te geven en een koekje. Kon hij ook meteen even rondrennen. Zo, mama had alles voor elkaar. Picknickkleedje erbij en na 20 minuutjes konden we weer fris en monter in de auto.
Daar was zoonlief het echter niet mee eens. Hij was na 2 minuten al weer helemaal over de rooie, want vond gewoon zijn draai niet en kon niet meer stilzitten. Hij moest en zou er weer uit. Echter, met nog ruim 150 km voor de boeg was mama toch niet van plan bij ieder kikje te stoppen, dus reed ze nog even door. Voor heel korte duur, want daar doemde hij weer op: de file.
Mijn zoon was inmiddels zo overstuur, dat hij continu óf hoestte, óf huilde en hij had zijn zusje inmiddels aangestoken. Met 2 blèrende kids op de achterbank, rijen auto's voor mijn neus en geen afslag in de wijde omtrek begon mams langzamerhand een nervous breakdown te krijgen. Maar daarvoor heeft zij een super-remedie: beste vriendin bellen!
Helaas, die kon echt niet helpen, want geen tijd... Ik kreeg het advies op de vluchtstrook even wat te drinken aan te bieden om zoonlief rustig te krijgen. Zo gezegd zo gedaan, maar niets hielp. Sterker nog: mijn kleine man dacht dat ie eruit mocht, en toen dat niet het geval was, werd meneer nóg pissiger. Slaan, schoppen, huilen, hoesten én overgeven...
Uit pure wanhoop heb ik toen mijn man gebeld. Die verstond me niet eens door het lawaai heen. Weer op de vluchtstrook gestopt, Mijn zoon een beetje schoongeveegd, naar de enigszins rustgevende woorden van mijn man geluisterd en advies gevraagd. En toen ik die niet kreeg (en
ja, wat voor advies moet je op zo'n moment ook geven?) brak ook mama. Gedrieën stonden we daar, auto open, de geur van kots, zweet en tranen, die mama nu ook rijkelijk liet vloeien.
Gelukkig werkt een mamabrein op zo’n moment ook snel weer ontnuchterend en ik besefte dat ik eigenlijk illegaal en gevaarlijk stond daar. Toch maar weer ingestapt dus en met mijn nieuwe kots-Alto in de file aangesloten. Hup, daar kwam weer een golfje braaksel. Zelfs de stem van grote held papa op de luidspreker, deed de kleine man niet kalmeren.
Toen we dan eindelijk weer een beetje in beweging kwamen (dochterlief had zichzelf inmiddels in slaap gekrijst, althans, dat hoopte ik, want de MC staat achter mijn stoel en ik kan haar dan totaal niet zien...) zag ik de langverwachte afslag. Het maakte me niet uit waar die naar toe ging, als ik maar van die stomme snelweg af kon. Het bleek Arnhem-centrum. Yes! Daar ken ik de weg en weet ik een Van der Valkje. Daar naartoe gereden.
Zoonlief uit de autostoel gaf de broodnodige rust. Mijn man (ja, nog steeds aan de lijn) maar opgehangen, spullen bij elkaar gezocht en met twee tassen om schouder, peuter op arm en MC mét kind in andere hand naar binnen gelopen. Ik in typische ik-ben-mama-en-rij-vandaag-met-twee-kids-op-stikhete-dag-in-de-auto-zo'n-250km-outfit, zoon in zijn kotspakje en dochter in broderie romper (ondergoed dus). Was daar zojuist een sjieke lunch begonnen met allemaal (knappe) mannen in pak. Hmmm, help!
Schaamte toch maar weggewoven en doorgelopen naar het invalidentoilet. Daar immers was alle ruimte om iedereen een plekje te geven, zelf even te plassen, zoonlief te verschonen en gewoon even tot mezelf te komen.
Eenmaal tot mezelf, besloot ik lang genoeg te wachten, zodat de kleine man weer met goede moed de reis kon aanvangen. Kopje koffie dus maar, en extra koekjes voor mijn manntje. Eén hapje echter, deed hem weer overgeven. Over zijn laatste schone goed én over de leren bank in de hotellobby. Het interesseerde me eigenlijk geen ene **** meer. Met inmiddels mijn dochter aan mijn borst heb ik het voorval gemeld en ik ben er lekker voor gaan zitten toen een mannelijke schoonmaker het goedje ging opruimen. Zo, nu even niets!
Na de voeding van de kleine meid, en na zijn laatste golfje, was zoonlief weer zijn vrolijke oude zelf. Nog even met hem naar de speeltuin geweest, dochterlief weer in auto gehesen, toch maar een laatste plasje, dus zoonlief maar weer mee naar binnen. Eenmaal in dat toilet, ontglipte mij een windje, waarop mijn ventje luidkeels en vol enthousiasme riep: Mama poepie! En dat 10 keer in de herhaal...
Ach, veel imago had ik niet meer over daar, dus wat boeide het nog. Zonder enige schaamte opende ik de deur, liep met opgeheven hoofd door de lobby naar buiten. Deze mama heeft het maar mooi gefixt! Zoonlief is weer vrolijk en we kunnen verder!
Gelukkig vond meneer de rest van de route best interessant, door Arnhem en Nijmegen heen. Ik heb wel alle registers open moeten trekken om hem bij de les te houden: "Kijk, een bimbam (kerk), nu is het lampje rood, dus moet mama weer stoppen, kijk en bij groen rijdt mama weer, oh je zus moet een beetje huilen, maar dat is niet zo erg hoor," etc, enzovoorts en meer van dat.
Eenmaal op de A73 viel meneer in slaap. Oef! En toen begon het noodweer bij Venray. Als ik een boot had, kon ik varend naar huis. Dat regengekletter werd dochterlief even teveel, dus die zette een keel op. Ik bang dat haar broer wakker zou worden, maar ja, wat kon ik doen? Hopen maar. Gelukkig bleef die slapen en werd madam uiteindelijk ook weer stil.
Met een gangetje van 60 per uur, de ruitenwissers van de Alto op standje idioot en de mistlamp aan (ja, ik heb mijn nieuwe auto écht mogen inrijden) bereikte ik de A67 naar Eindhoven. Toen brak de zon weer door en werd meneertje wakker. Hij zette meteen zijn jammergezicht weer op. Het kon me niets meer schelen. Nog 15 minuten en we zouden thuis zijn. Kennelijk bedaarde hem dat ook en rustig zijn we thuis gekomen. Vijf en een half uur na vertrek uit Noord-Holland, stinkend, moe en hongerig. Mijn man had gekookt en we konden meteen aan tafel.
Zoonlief at en kletste alsof er niets was gebeurd. En hij ging naar bed alsof er niets was gebeurd. Dochterlief heeft nog vier keer aan de borst gelegen die avond, maar ging ook een rustige nacht in...
En de volgende dag? Was weer gewoon een dag als altijd. Alles vergeten. Kinderen, wat zijn ze toch flexibel!
En ik?
Bijna drie jaar na dit voorval doemt deze autorit nog altijd voor me op als ik een
autoritje alleen met de kids plan.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten